Çetindir, ola biler! Bu heyatdır ve heç de teeccüblü deyil. Bilirem mübarize lazımdır. Bilirem çalıŞmaq lazımdır. Bilirem eziyyet çekmek lazımdır. Bilirem zamanı qiymetlendirmek lazımdır. Bilirem, her Şeyi bilirem, baŞa düŞürem. Amma... Beli amması var. Men bacarmıram. Seni baŞa düŞmek istemirem. Amma nece qeribe olsa da senin kimi olmaq isterdim, çox isterdim. Onda mene de asan olardı. Amma qorxuram, bilirsen neden? Deyim bil, amma anlamazsan. Qorxuram, heyatda tek qalmaqdan qorxuram. Çünki senin heyat prinsiplerinle yaŞasam men de senin kimi etrafımdakıları görmeyecem. Men de senin kimi kor olacam. Amma isterdim kor olam! Isterdim kor olam ki, seni tanimayım, seni görmeyim, seni duymayım! Ne teessüf... ne teessüf ki, artıq gecdir. Artıq gormüŞem, duymuŞam, tanımıŞam! Bilirsen çox isterdim ki, meni anlayasan, ona göre yox ki, menimle olasan, ona göre ki, sen xoŞbext olasan. Bilmelisen ki, heyatda ne qeder çalıŞsan, ne qeder eziyyet çeksen, ne qeder mübarize aparsan, mensiz qalib gele bilmeyeceksen! Men sene destek olmasam, men seni ruhlandırmasam...

Axi sen yıxılanda men sene elimi uzadacam, axı o zirveye qalxan yolda men sene yol yoldaŞı olacam, axi... ehh... sen indi gelersen! Seni heç qinamıram da. Elbette senin kimisine bu gülmelidir.

Bilirsen meni ne heyran edir, insanlar eyni zamanda nece oxŞar ve nece ferqli ola bilerler. Bizi ferqlendiren yalnız ürekdeki hisslerdi. Onu da bilmelisen ki, men tek bu hisslerle yaŞamıram. Sen meni heyatda tam baŞqa - daŞ ürekli bir insan kimi tanıyırsan. Belke de bele yaxŞıdır. Mence ele men burda sehv edirem. Bu sözlerim qürurdan doğan fikirdir. Bax bu fikir meni senden uzaqlaŞdırır. Belke de tersine, meni yox, sadece sene meni tanıtdırmağa imkan vermir. Düzü inanmıram ki, sen meni tanısan qiymetlendire bilersen. Çünki sen buna qadir deyilsen! En azından ona göre ki, sen bunu istemirsen.

Bilmirem ne vaxtsa bunu baŞa düŞeceksen yoxsa yox. Amma çox isterdim senden soruŞum, sence bu menim zeifliyimdir?

Axı men zeif

[1] 2 3 >>