Xorasaninin telebelerinden birinin heyat yoldaşı hamileliyin son günlerini yaşayırdı. Telebe Necefde qerib olduğu üçün şeheri yaxşı tanımırdı, qabilenin (mama hekimin) ünvanını da bilmirdi. Doğuş vaxtı çatanda özünü itirmiş telebe telesik halda Axund Xorasaninin qapısına gelir. Gece yarısı idi, küçelerden ses-semir kesilmişdi. Telebe qapının halqasını vurur. Bir azdan ev paltarında olan Axund Xorasai qapını açır. Alim yatmamışdı, elmi fealiyyetle meşğul idi, sağ qulağının arxasına taxdığı qelem bunu sübut edirdi.

Telebe qapı arxasında ustadını gördükde özünü itirir, heç ne deye bilmir. Axund Xorasani salam verib, mehribanlıqla ondan gelişinin sebebini soruşur. Telebe veziyyeti birteher başa salıb, xahiş edir: “Men qabilenin evini tanımıram. Xahiş edirem, xidmetçinizi menimle gönderin, meni qabilenin evine aparsın”. Axund Xorasani deyir: “Oğlum, bir deqiqe ayaq saxla, eynimi deyişib gelirem”. Telebe etiraz edir: “Ustad, siz gelmeyin, xidmetçinizi gönderin”. Alim cavab verir: “Xidmetçim gele bilmez. Onun iş vaxtı çoxdan qurtarıb, indi yatır. Bu vaxt onu oyadıb iş dalınca göndere bilmerem. Özüm gelirem”.

Alim bunu deyib içeri keçir, az sonra qebasını ve başmaqlarını geyinmiş halda qayıdır. Elinde tutduğu çıraqla yolu işıqlandıraraq qabilenin evine teref yola düşür, xecaletli telebe de onu izleyir. Axund Xorasani qabilenin qapısına çatıb onu çağırır, her üçü telebenin evine gelirler. Qabile ile telebe eve keçirler, Axund Xorasani ise öz evine qayııdır. Sübh tezden alim öz xidmetçisi vasitesi ile telebeye pul, şeker ve parça gönderir, onun adından tebrik etmesini tapşırır.

Telebe danışırmış ki, bu hadiseden sonra men xeyli müddet özümü Axund Xorasaninin qarşısında xecaletli saydım, ustadı görende utanır, göz-göze gelmemeye çalışırdım. Amma ustad birce defe de olsa, bu hadiseni menim yadıma salacaq davranışa yol vermir, eksine, menimle sair telebelere nisbeten daha mehriban davranırdı.

islam.az

<< 1 [2]