sifetlerindendir. Hippokrat deyib ki, men güclü fırtınaların, dağlar qeder böyük olan dehşetli dalğaların girdaba atdığı ve ya qayaya çırpdığı geminin xilas olmasına daha çox inanıram, neinki ağzı köpüklenen qezeblinin sakitleşmesine; çünki denizçiller belke bir çare tapıb o gemini xilas edeler, lakin qızıb-coşan qezebi heç bir şeyle söndürmek mümkün deyildir.

Belelerinin qezebli halında hansı veziyyetde olmaları gerek o anda çekile, sonra özlerine gösterile. Belke bundan bir netice alalar, gelecekde qezeblerini cilovlaya bileler. Bezi insanlar ise qezebde ifrat yox, tefrit halındadırlar, yeni yeri gelse bele, şerefi, heysiyyatı, dini tehlükede olsa bele qezeblenmezler. Bir qism insanların qezebi ise orta seviyyede olub, ağlın heddini keçmir. Onlar öz namus-qeyrtelerini tapdalamağa imkan vermezler. Bu hal dinimizde de beyenilen haldır. Filosoflar bunu qezeb yox, şücaet adlandırırlar. Doğrudan da, öz hisslerini idare etmek insana şeref getirir, onu başqalarnın qelbine yara vurmaqdan saxlayır.
Bu baxımdan hisslerin, xüsusen qezeb hissinin terbiyesi ile ele uşaqlıqdan başlamaq lazımdır ki, cemiyyetde harmonik münasibetler qura bilek. Qezeb enerjisinin insan aurasına tesirini dövrümüzün böyük ariflerinden biri Şeyx Recebeli gözel açıqlamışdır:“Mescidde gördüm ki, namaz qılan bir cavanın etrafını nur bürümüşdür. Öz-özüme dedim ki, namazdan sonra onunla tanış olub onu bu hala salan hansı xüsusiyyet olduğunu öyrenerem. Birlikde mescidden çıxdıq. Cavan mescidin qapısında mescidin xidmetçisi ile biz az sözleşdi ve ona qezeblendi. Onun etrafındakı nurun mehv olub aradan getdiyini gördüm”.Doğrudan da, arifin batini gözüyle gördükleri bizim üçün bir ibretdir. İbadetle qazandığımızı bir andaca elden veririk.

<< 1 [2]