Bir vaxtlar uzaq ölkelerden birinde bir kral yaşayırdı. Kral
uşaqlıq dostunu heç vaxt yanından ayırmazdı, hara getse,
onunla bir yerde gederdi. Dostunun qeribe bir xasiyyeti
... vardı. Ne iş olsa, “Bunda da bir xeyir var” – deyerdi. Bir gün
kral dostu ile ova çıxdı. Dostu tüfengleri doldurub krala
verir, o da ovunu nişan alırdı. Birden nece oldusa, gülle
arxaya açıldı ve kralın baş barmağını qopardı. Dostu
hemişeki kimi yene “Bunda da bir xeyir var”, - dedi. Kralın
bu söze acığı tutdu. Hem ağrıdan, hem de qezebden, “Sen
hansı xeyirden danışırsan? Görmürsen, barmağım qopdu?
Daha bunun harası xeyirdir?” – deye bağırdı. Bununla da
qezebi soyumadı. Ovdan qayıdan kimi dostunu zindana atdı.
Bu hadiseden bir il keçdi. Bir gün kral adamyeyen bir
qebilenin yaşadığı meşeye ova çıxdı. Kralın heç bir şeyden
xeberi yox idi. Çox keçmedi ki, adamyeyenler onları tutub
yaşadıqları qebileye apardılar. Kendin ortasında tonqal
qurdular. Sonra onların tonqalın ortasındakı direye
bağladılar. Tonqala od vurmaq isteyirdiler ki, kralın bir
barmağının şikest olduğunu gördüler. Sen deme, bu qebilede
şikest adam yemek günah imiş. Ona göre de kralı açıb
buraxdılar. Artıq her şey melum idi. Kral dostuna qarşı
haqsızlıq etmişdi. Saraya qayıdan kimi dostunu zindandan
azad etdi. Yanına gedib başına gelenleri ona danışdı ve “Sen
haqlıysanmış. Barmağımın qopmağında xeyir var imiş. Seni
nahaq yere zindanda saxladığım üçün meni bağışla”, - dedi.
Dostu ise hemişeki kimi “Yox, bunda da bir xeyir var idi” –
deye cavab verdi. Kral, "Dostunu zindana salmaq ne
vaxtdan xeyir oldu?” – deyerek heyret dolu nezerlerle ona
baxdı. Dostu ise halını pozmadan: “Eger men zindanda
olmasaydım, seninle birlikde ova gedecekdim. Sonra da...
sonrasını sen menden yaxşı bilirsen” – dedi...