Heyat romanı” hekayesi
... Tez yanan tez kül olar. Tez yanan ...
Ehh, yanan yanıb, kül olan da, çoxdan
olub. Yol boyu düşünürem. Her şey:
şeherin küleyi de, gezişdiyim park da
üze durub, qaçmaq istemeyen göyerçinler de mene yad gelir.
Hemişe menim üçün doğma olan bu
şeheri mene yadlaşdıran zamandırmı,
ayrılıqdırmı? Ayrılıq yadlaşdıra bilirse,
doğmalıq heç olmayıb? Doğmalıq, yadlıq,
belke bunlar insanların heyat haqqında illuziyalarıdı. Park heqiqeten
solğunlaşmışdı. Texminen 20 il bundan
qabaq sonuncu defe burda olanda
parkda azyaşlı uşaqların ses-küyünden
dayanmaq olmazdı. Hele üstelik de
her ağacın kölgesinde sanki insanlardan yox, güneşin işığından
gizlenen, utanan sevgililerin yad
baxışlar altında ... Men niye bu parkın
halına bele perişan oldum? O ki meni
qebul etmedi, salamlamadı. Hem de
narahat olmağa deymez, dünyanın axırı deyil ki? O biri parklar yeqin yene
izdihamlıdır. Bu yaşımda ele bura bele
sakit olsa, yaxşıdı. Mene doğma gelen
bura deyildi, xatireler idi. Parkın özü
mene yabancı gelse de, xatireler
doğma idi. Bir gün elime bir kitab alıb parka
gelmişdim. O vaxtı bu deb idi sanki.
Burada tek-tenha kitab oxuyanların
sayı sevgililerden az deyildi. Heç vaxt
parkda kitab oxumamışdım. Gözüm
kitabdan başqa etrafda her şeyi görürdü. Kitabı boş yere özüme yük
eledim fikri ağlımda dolaşırdı. Bu vaxt
yaşlı bir qadın oturacağın bir küncünde
eyleşdi, çox derdli görünürdü. Tez de
eline göyden düşmüşemmiş kimi
söhbete başladı. Her gün gelib burda göyerçinleri yemleyib, sonra bu
oturacaqda dincelirem. Cavan vaxtı
yoldaşımla her gün bu oturacaqda
oturardıq. O dünyadan köçenden sonra
bir gün de bu oturacağı boş qoymadım.
Bura her gün geldiyime, tenha oturduğuma çoxu meni ruhi xeste
hesab edir. Qadın nimdaş, o qeder de
temiz olmayan paltarlarını yöndemsiz
geymişdi.
Qadının söhbetine gülümsemekle
yekun vurdum. Üreyimde ise düşündüm, göresen, bu parkda
senden xoşbexti varmı?
Hemin vaxtlar ilk qelem
tecrübelerim yaranırdı.

[1] 2 3 ... 7 >>