Düşünürdüm ki,
sevgi, sedaqet haqqında nese yazsam,
bu qadına qelemimle bezek verib, eserimde yaşadacam. Sonralar neçe-
neçe romanlar yazsam da, bu qadına bir
cümle bele yer olmadı. Demeli, bu
parkın en müdrik sakinine
sedaqetsizlik etdim. Keçmişle bağlı
yalnız xatirelerime sedaqetli idim. Bu vaxt telefonuma zeng geldi. Kamal
idi. Bir saat olar evden şeheri gezmek
istediyimi deyib çıxmışdım. Evden
çıxanda Kamal evde yox idi. Yoldaşı
Sevda xanım her ikimizin qrup yoldaşı
olmuşdu. Metbexde nahar tedarükü ile meşğul idi.
Kamal bir nefese:
– Qelem pehlevanı, – telebe
vaxtından mene bu cür müraciet
ederdi, – evdeyem, nahar vaxtıdı,
görülecek çox işlerimiz var. Sense, yoxsan, gözden itib xelveti işler
çevirmek xasiyyetini tergitmedin
daa ...
Biz hemişe Kamalla belece uşaqca
zarafatlar ederdik. Menimse, bütün
atmacalara yalnız bir cavabım olurdu. Sen ağıllanmadın da, Kamal. Kamala
gelende sanki dilim tutulurdu.
Ölkeden getmeyime sebeb dilim
deyildimi? Düzdü, romanlarımda, el sözü
ile desek, heç kimin bostanına daş
atmırdım. Atsam bele, ucu bucağı görünmeyen roman janrında daşım
ünvana çatmırdı. Amma köşelerim
sümük olub boğazdan keçmirdi. Bele
olanda Kamalın mesleheti ile evvel
Gürcüstana, sonra Fransaya getmeli
oldum. On ilimi aldı. Belke de, verdi. Tutatut vaxtı getmeyim eslinde
vermek idi.
On il mene Suzanı, sekkiz yaşlı qızımı
verdi. Kamal bu on ilde Aydınlı imzası
ile kitablarımı çap etdirmişdi. Kamal
demiş, romanlarım burda çox tutmuşdu. İndi ara sakitlik idi. Kamal meni öz
vetenime hem qonaq çağırmışdı, hem
de gizli qalan Aydınlı imzasının sahibini
oxuculara, ictimaiyyete teqdim etmek
isteyirdi. Aydınlı imzası ile bağlı
şayieler dolaşırdı. Kimi deyirdi, bu imza hekim Kamalın özüne mexsusdu.
Bütün saytlar, qezet ve jurnallar yaxın
günlerde Aydınlı imzalı romançının
oxucularla görüşeceyinden yazırdı.
Her şey Kamalın sayesinde
mükemmel teşkil olunmuşdu. Elmler Akademiyasından görüş üçün zal
ayrılmışdı. Görüş

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>