arxasına
keçer-keçmez artıq gözlerim yaşla
dolmuşdu. Ön sıraların birinde Leyla oturmuşdu. Düz gözlerimin içine
evvelki intizarla baxırdı. Bu gün çox
gözel görünürdü. Qırx yaşlı qadın
bundan gözel, bundan cazibedar
görüne bilmezdi. Menim qırmızı rengi
nece sevdiyimi yaxşı bilirdi. Bu gün sanki menim üçün geyinmişdi. Başdan-
başa qırmızı içinde idi. Yalnız esmer
derisi, qara gözleri, qara qaşları, qara
saçları bu qırmızılığa etiraz edib, öz
renglerinde qalmışdılar. Amma bele
deyildi tebii ki. Onlar tebii idi. Tebii ki, burda heç bir etiraz elameti yox idi.
Onun bütün varlığı mene esir
düşmüşdü. Ele bu esirlik zencirleri onu
xoşbext olmağa qoymadı. O, yene
burdadı. Neinki zencirleri qırmaq,
eslinde onlara berk-berk sarılmaq isteyir.
Qeher dolu:
– Xanımlar ve beyler, romanlarımı
şövqle oxuyan genclik, salam olsun
sizlere. Size uzun uzadı edebi
mülahizeler söylemiyecem. Dünyaca meşhur romanlar içerisinde meni
oxudunuzsa, size teşekkür edirem,
eziz soydaşlarım. Başda dostum Kamal
olmaqla. Bilirsiniz? Siz bu romanın
müellifini heyat eşqli, deliqanlı, bundan
sonra onlarla bele roman yazıb yaratmaq hevesinde olan biri kimi
görürdünüz. Amma men bundan sonra
son romanımı yazmağa başlıyacam. Bu
roman menim heyatım olacaq.
Zalda hamı göz yaşı içinde idi, tekce
Leyla donub qalmışdı. – Bu roman bitende men de bitecem.
Men sevgimi itirdim, men her şeyimi
itirdim, men sedaqetsiz oldum.
Bu vaxtı gözlerim Leylanın gözlerine
sataşdı, bu baxışlar, bu intizar, gelecek
romanın – son romanın esas motivi olacaq. Artıq men susmuşdum, bunları
üreyimle danışırdım. Bu baxışlar
gelecek xeyanetlerin, növbeti
sedaqetsizliklerin, ikiye bölünmüş
tezadlı şexsiyyetin yazacağı son
romanın ilham qaynağı olacaq, men öz bedbextliklerimden ilhamlanacam.
Nitqimi qeher içinde davam etdirirem:
– Hörmetli soydaşlarım, men öz
yaradıcılığımla sizin qelbinizde telatüm
yarada bildiyime eminem. Ancaq
menim romanlarımda qetiyyen xoşbextliyin açarını axtarmayın.

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>