Uşaq vaxtı maddi veziyyetimiz
yaxşı deyildi. Bir gün atam eve
paxlava almışdı. O axşam çayla
beraber gözel yedik. Seheri gün
menim mektebde Novruz tedbirim
var idi. Hamı evden yemek
getirmeli idi. Anam bir qaba 1
dene paxlava, zeytun, pendir ve
bezi şeyler qoydu. Sinifde hamı
yemekleri qarşısına tökmüşdü:
şekerburalar, paxlavalar,
qoğallar, çeşid-çeşid
şirniyyatlar... Men de yemeyimi
çıxardım. Sinfin yersiz
zarafatları ile meşhur bir yola
getmediyim oğlan yanımdan keçende
istehza ile:
- O paxlavanı siçanlar üçün
getirmisen deyesen - dedi, güldü.
Uşaqlar gülüşdü. Utandığımdan
yerin dibine girdim. Eve göz
yaşları içinde girdim ve anama
qışqırdım:
- Sen nece mene bir dene paxlava
qoyarsan? Sinifde uşaqlar o qeder
yemek getirmişdiler. Hamının
yanında biabr oldum.
O anda anam küskün şekilde:
-Paxlavalardan menim payıma düşen
yalnız o idi, oğlum - dedi.
Bütün bedenimden elektrik keçdi.
Özüme nifret etdim, anama
sarılacaq üzüm de qalmamışdı.
Bilirem anam mene qırılmaz amma
men anama etdiyimin bağışlaması
üçün 10 yaşımdan beri dua
edirem.
....Ve o zamandan bu güne
paxlava tek yemediyim şirniyyat
oldu.