Bölüm 7.
xeyallar çürüyüb mehv oldu çin-çin
bilmirem men sene nece tutuldum
varlığın paralel sırada senin
özünse her zaman qelbimde oldun
Murad . . . . .aç gözünü Murad . . . . . .Murad eşit meni Murad . . . .oğlum
oyan . . . . .Hisse hisse heyecanlı ve
titrek sesle eşitdiyim bu sözler ile
yavaş yavaş özüme gelirdim.Etraf
bulanıqlaşmışdı sanki.heç bir şey
anlamırdım.hardayam,ne oldu mene ve başım üstündeki kimdi heç bir şey
anlamırdım.biraz da gözümü yumum
olduğum veziyyetde halsızca
-ana . . .
dedim.he bu anam idi.artıq her şeyi
xatırlamağa başlayırdım.gözümü azacıq açıb etrafa baxdım.bura xestexana
idi.bir neçe yerden mene sarğılar
vurulmu,qoluma sistem köçürülmüş ve
ağzımda oksigen balonu var idi.ele
görünürdü ki men bura çox pis
veziyyetde getitilmişdim.hele de her terefim ağrayırdı.en çox ağrıya
ise sol ayağım idi.her halda berk ezilib
deye düşünürdüm.saat ise 14:00idi
anam sesimi eşiden kimi ağlayaraq
hekimleri çağırdı.sesi titreyerek
yanımda çöküb göz yaşını sile-sile -oğlum.Murad ne oldu sene?yaxşısan?
bir neçe hekim otağıma gelib anamı
çöle çıxardılar.o bunu istemesede
gücle de olsa razı salıb onu çölde
saxladılar.onun çıxmasıyla bütün
hekimler başıma toplaşıb menimle maraqlanmağa başladılar.bir saata yaxın
burda tehlilleri etdikden sonra anamı
içeri buraxdılar.özleri ise bizi tek
qoyub çöle çıxdılar.anam çarpayı üste
oturub gücle de olsun ağlamaqdan
saxlamağa çalışırdı.sanki qorxurdu ağlamaqdan.
-Murad,necesen oğlum?
-yaxşıyam
tesadüfen dediyim bu söz halımın tam
eksi idi ama anamın daha çox
ağlamağına qelbim dözmürdü.anam çaresiz bir şekilde
-ne oldu sene murad?
elimi gözümün üstüne getirib
mızıldanaraq
-bilmirem.xatırlamıram
-seni bir çöllükde tapdılar.her yerin qan içinde ve ayağın . . . deyib gözlerini
sıxaraq üzünü yana çevirdi
-ne oldu ana?
başımı sığallayıb heyecanlı ifade ile
-boş ver oğlum he? . . .
men bu defe daha sakit sesle -ne oldu ana?
-sol ayağın.üstünden maşın keçmişdi
gözlerimi iri

[1] 2 3 ... 5 >>