istirahet merkezine...Ama iş
burasındadır ki, istemirem. heç ne
istemirem... Ne vaxt itirdim? Neyi? Bilmirem. ama neyise itirmişem. hansı
ki, o gelse, onunla beraber men de
özüme gelecem. Heyat haradasan?
Ne vaxt ayrıldı yolllarımız??? Şahinle
danışmaq istemirem. O, qız delisidir.
Intim meqamlarını sene utanmadan danışa biler. Ailemle de danışmaq
istemirem. Heç kimin mezemmet
xarakterli cümlelerini eşitmeye halım
yoxdur. Bacım...Yaxşı yemek bişirir.
Mehriban ve qayğıkeşdir. Ama biz
tamam başqa dünyaların insanlarıyıq. Çetin ki onunla ortaq söhbetimiz olsun.
Qapını açıram ve işıqları yandırıram.
Elimdeki senedlerle dolu portfeli
dehlizdeki sebetin içine atıram. Ve
evin telefonu zeng çalır. Götürmürem.
çünki bilirem ki anamdır. Düz 1 ildir ki ayrıca eve çıxmışam. Ama hele de
özümü nezaret altında hiss edirem.
Men azad olmaq isteyirem. Isteyirem
ki heç kim menimle maraqlanmasın.
Isteyirem “aile” adlı nezaret
müfettişliyi olmasın. Zal otağımın geniş pencerelerinde perde yoxdur. Çünki
perdeye ehtiyac yoxdur. Qarşımda
şeherin balaca heyet evlerinden
ibaret menzeresi dayanır. Hansı ki,
men o evlere 16-cı mertebeden
baxıram. Onlar ise heç meni görmürler. Pencerenin qarşısında dayanıram.
Ağlamaq isteyirem. Bilmirem niye,
ama ağlamaq isteyirem. ama deyesen
ağlamaq üçün nese lazımdır. He,
tapdım: göz yaşları...Göresen,
haradadırlar? Insan, göresen, niye öz içini axtara bilmir?! Niye hansısa eşyası
itende etrafında onu axtarıb tapa bilir,
ama hansısa hissi itende onu içinde
axtara bilmir?! Belke men neyise
itirmişem. belke neyise axtaranda
neyise tapacam. Belke qelb..Belke sevgi...Sevgi? o nedir ki ele??? Telefon
yene zeng çalır. Bu defe desteyi
götürürem. Istemirem ama
götürürem. -Alo, Camal? -He, ana
eşidirem. -Camal, yaxşısan oğlum? -Bele
de ...normal. -Sesin birteher çıxır. Olmaya nese pis bir şey olub? -Ana, heç
ne.. -Qezaya düşmüşdün? -Harada? -Bu
gün xeberlerde eşitdim ki, 45 nömreli
avtobus qezaya düşüb. Qorxdum.

<< 1 2 [3] 4 >>