Ölüm Sevinci...
Bölüm 2.
Başa düşürem. onlar öz oğullarına göre
narahat olurlar. Ve danışmaq isteyirler.
Ama onlar meni başa düşmürler. Men
tek qalmaq isteyirem. Ele ona göre de ayrıca eve çıxdım. Pencereye
yaxınlaşdım. Pencerenin içindeki
musiqi merkezinin düymesini basdım.
Michael Ortegonun “ Cry” mahnısı...Sadec
e pianino ve notlar. Bu mahnını bu
yaxınlarda keşf etmişem. ona göre de bu aralar en çox bu mahnıya qulaq
asıram. Her defe yeni musiqi keşf
edende heyata yeniden bağlanıram.
Ta ki o mahnı adileşene qeder. Onda
heyatla yollarımız yeniden ayrılır. Biz
heyatla tez-tez ayrılırıq... 4 *** Yeqin ki, insan ona göre böyüyür ki, artıq
nağıllara ve möcüzelere inanmasın.
Eger 25 yaşındasansa ve hele de
möcüzelere ve nağıllara inanırsansa,
seni sefeh adlandıracaqlar. Kimler?
Sene o nağılı danışanlar. Bes niye danışmışdınız eger özünüz
inanmırdınızsa?! Bax, bu suala cavab
veren yoxdur. Tesevvür edin ki,
etrafdakılarınız size nağıl danışır, sizi
hemin nağıllara inandırır, sonra ise
deyirler: “Unut getsin! Hamısı boş şeydir!” Vaxtile göz yaşları içinde hind
filmlerine baxanlar indi öz ağladıqları
filmi ettökücü adlandırırlar: “Göresen, o
vaxt bu filme nece baxa bilmişik?
Insanın lap eti tökülür” Valideynler
uşaqlarını böyütmürler, uşaqlarını qocaldırlar. 30 illik aile heyatlarındakı
ancaq acı günleri xatırlayır, bir-birinin
ünvanına qarğış ve lenetler
yağdırırlar. En sıxıdıldığım
valideynlerimle keçirdiyim andır: -Çox
sağ ol, Camal, hediyyeye göre. –anam, üzünde tebessüm, onun ad gününe
göre aldığım hediyyeye göre
minnetdarlıq edir. Stol arxasındayıq.
Atam, anam, bacım Süreyya, onun 2
azyaşlı oğlu, ( eri işle bağlı xaricdedir)
ve heç de burada olmaq istemeyen MEN. -Deyirem ki, yaxşı ki, bu ad
günleri zad var. Yoxsa Camalın üzünü
nece görerdik? Yene eyham. Yene
atmaca. Insanlar bir şeyi qebul etmek
istemirler:etrafındakı insanlar ferqli
düşüne biler, ferqli heyat süre bilerler, ferqli şeyler isteye bilerler.
Susdum. Çünki

[1] 2 3 ... 5 >>