kimese neyise sübut
edecek halda deyildim. Yadıma gelir ki,
anama, atama, hetta bacıma çox
felsefeden, psixologiyadan ve
sevgiden danışmışdım. Çünki ,mene göre, felsefeni keşf etmeyen insan
ele ferd olaraq qalır. Heç vaxt
şexsiyyet ola bilmir. Düşünce olaraq.
Ama atam üçün felsefe: deli
filosofların çetin başa düşülen
eserleridir. Anam üçün heyat: aile qurmaq ve dünyaya uşaq getirmekdir.
Onlar bu düşünceden o terefe bir
addım da olsa irelilemediler. -İnşallah
bir gün, bax bele, Camalın nişan
merasimine yığışarıq.-anam dillendi. -
İnşallah-Süreyya ah çekerek tesdiqledi. Artıq üreyim sıxılır. Ancaq
sıxılanda hiss edirem ki, sinemin sol
terefinde nese var. Gözüm saatdadır.
-Camal, niye yemek yemirsen? -Yedim,
ana, doydum. -Sen ayrıca eve çıxandan
lap arıqlamısan. Yene mesele evrilib- çevrilib menim ayrıca eve çıxmağımın
üstünde dayandı. Artıq 1 ildir. Ama
hele de qebul ede bilmirler. Ağzımı
açıb danışmaq bele istemirem. çünki
bizim danışacaq ortaq heç neyimiz
yoxdur. Men danışsam onlar meni başa düşmeyecekler. Onlar danışmağa
baslaşa menim üreyim sıxılacaq.
Göresen, niye bu qeder tezadıq?
Yeni heçmi 1 ortaq cehetimiz yoxdur?
He, var. Atamın üz cizgilerinin bezileri
genetik olaraq mene keçib. Gözlerimin rengini ise anamdan götürmüşem.
Vessalam. -Yaxşı, size nuş olsun –deyib
ayağa qalxdım. -Hara? Niye qaçırsan? –
atam qaşqabağını salladı. -Bizden ne
tez bezdin?- anam üsyankar sesle
dillendi. -Otur! Hörmetsizlik eleme!- Süreyya göz ağartdı. Men indi anladım,
men niye ayrıca eve çıxmışdım. Men
onları sevmirdim. Onlar menim ailem
idi. Onlar menim üçün deyerli idiler.
Onlar üçün canımdan keçmeye hazır
idim. Ama men onları sevmirdim. Çünki onlar mene sevgini göstermemişdiler.
Bu evde yaşadığım 24 il boyunca ancaq
nifrete şahid oldum. Anam çox
deyinirdi. Atam laqeyd idi. Süreyya
evlenenden sonra ailemizin “menevi
çürüklüyü” üze çıxdı. ve men her davada, her xoş olmayan hadisede bir
daha emin olurdum ki, biz aile deyilik.
Biz

<< 1 [2] 3 4 5 >>