başladı. Men hele de
gördüyüm menzere qarşısında şokda
idim. Nece yeni Şahin ağlayır? Hemişe
gülen, heyata heç vaxt ciddi yanaşmayan Şahin indi ağlayır. Men ele
zenn edirdim ki, Şahinin heç ne vecine
deyil. Men elebilirdim ki, tekce ezab
çeken menem. Men ele bilirdim,
Şahin heyatından razıdır. Ama indi,
qarşımda uşaq kimi hönkür-hönkür ağlayan adam mene gösterdi ki, heç
de her şey göründüyü kimi deyilmiş.
Heç de bütün xöşbext görünen
insanlar xöşbext deyilmiş... -Men
nağıllara inanmaq isteyirem. –o,
hıçqıraraq danışırdı.-Anamın mene körpe iken danışdığı nağıllara. Men
“fahişeleşmek” istemirdim. Men
temiz qalmaq isteyirdim. Men
“meleyimi” isteyirdim. Herden özüm
özümden iyrenirem. Herden öz atama
qibte edirem. En azından o evlendi, ailesinin qayğısını çekdi, uşaqlarını
böyütdü. Men heç atam qeder de ola
bilmedim. Men “aile”
mesuliyyetinden qaçan qorxağın
biriyem. Men asan, ucuz
münasibetlere üstün veren alçaq, şerefsizin biriyem. Neçe qızın qelbini
qırdım. Neçe qızın xeyallarını dağıtdım.
Neçe qızı “fahişeleşdirdim”. Neçe qız
mene göre Sevgiye nifret etdi. Men
alçağam, Camal. Men 21-ci esrin
şerefsizlerindenem,Camal! Men sakit dayanmışdım. Ama men de ağlayırdım.
Şahin kimi. Sadece o, göz yaşlarını
bayıra axıdırdı, mense içime. Bizi ne
vaxt böyütdüler? Ne vaxt bu qeder
qocaldıq? Ne vaxt bu qeder
“fahişeleşdik”? ne vaxt uşaq nağılları üzümüze tüpürdü? Daha neçe insan var
Şahin kimi ağlayan? Daha neçe insan var
menim kimi ağlayan? Eslinde Şahinle
derdleşmek üçün onu çağırmışdım.
Ama onunla etdiyim söhbet daha da
üreyimi sıxdı. Ve men hemin gece evimin qapısını açıb girende, men
anladım niye ayrı eve çıxdığımı: men
evdekilerden daha tez qocalmışdım.
Onlar meni “qocalar evi”ne qoymadan
men özüm çıxıb getdim. Men
qocalmışdım. Onların heyat addımlarına ayaq çatdıra bilmirdim. Onların hele de
bu heyatda meqsed ve arzuları vardı.
Mense ölümü gözleyirdim.... Işıqları
yandırmadan pencereye yaxınlaşdım.
Semaya baxdım. Ve hiss

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>