Budur!
Başıma geldi! Men bu gün bir ruh
gördüm. O danışdı. “Sen meni
görürsen?” deye sual verdi. Demeli o,
gözlemirdi ki, men onu göre bilerem...
7 *** Işde bütün gün erzinde ancaq bu seher gördüyüm o qız ve onun
qaçarken menim qoluma toxunması ile
menim keçirdiyim qısa ama möhteşem
hiss haqda düşünürdüm. Istedim bu
haqda Şahine danışım. Ama bugün
nedendirse vaxt olmadı ve şerait yaranmadı. Sanki hansısa qüvve mene
mane olurdu ki, men bu haqda kimese
danışım. Bu gün işden eve böyük bir
hevesle getdim. Sanki qapını açar-
açmaz onu görecem, o yanımdan qaçıb
gedecek ve uzaq olsa da men o duyğunu hiss edecem. O duyğu o
qeder ani ve qısa idi ki, heç adını qoya
bilmedim. Ama ev qaranlıq ve boş idi.
Soyuq divarlar qarşıladı meni hemişeki
kimi... Bütün axşam gözüm etrafı
gezirdi. Onu axtarırdım. Ele çox isteyirdim ki, onunla danışım.
Qorxmurdum ondan. Sadece onunla
danışmaq isteyirdim. Hele de sesi
qulaqlarımda idi: “Sen meni görürsen?”
Pencereye yaxınlaşdım. Gözlerimi
yumdum. Xeyalımda onu gördüyüm sehneni yeniden canlandırmağa
çalışdım. Yoqa ve meditasiya
kitablarında oxuduqlarımı tetbiq
etmeye çalışdım: “Eger bütün
diqqetini ve ruhunu ona verersense o
gerçekleşer” men de isteyirdim. Onu yeniden görmek isteyirdim. -
Haradasan?-durmadan bu sualı
seslendirirdim ruhumda. Gözlerimi
açdım. Ve qapı döyüldü. Diksindim ve
derhal qapıya teref yöneldim. Qapını
açdım. Ve yerimde donub qaldım. Bu o idi. Bu seher pencerenin içinde
oturan o qız. Bu defe daha yaxın idik.
Ve men onun gözel simasını aydınlıqla
göre bilirdim. Onun uşaqsı siması o
qeder nurani ve temiz idi ki...Baxışları
o qeder mesum ve saf idi ki, bir anlıq hiss etdim ki, onun baxışlarında donub
qalmışam. -Keç içeri.-dilimden qeyri –
ixtiyari bu söz çıxdı. Onun kim olduğunu
ve niye bura geldiyini bele
soruşmadım. Qorxdum. Onun çıxıb
gedeceyinden qorxdum. Istemirdim o getsin. O, asta addımlarla eve keçdi. Ve
men o an hiss etdim ki, menim 1 ildir
kirayelediyim ev indiye qeder

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>