bu
qeder gözel qonaq qarşılamayıb.
Divarlar gülürdü sanki. Evim işıqlandı
sanki. O, keçib yene pencerenin içinde oturdu. Mense onun qarşısında –
divanda eyleşdim. Üzbeüz
dayanmışdıq. Ve men ağzımı açmağa
bele, cüret etmirdim. -Meni tanıyırsan?
=ona ilk sualım bu oldu. -Beli-o, cavab
verdi. Diqqetle ona baxırdım. Ama onun baxışlarında heç bir ifade yox idi,
ne sevinc, ne keder, ne teeccüb, ne
qezeb. -Haradan tanıyırsan?-men zeif
sesle soruşdum. Çalışdıqca ehtiyatla
danışırdım. Çünki onu qorxutsaydım, o,
çıxıb gede bilerdi. Ve men onu saxlaya bilmezdim. Men istemirdim o getsin. -
Sen axı menim qismetimsen. -Ne? -
Senin qismetin menem. Sadece biz
qovuşmamışdan evvel men ölmüşem.
Nitqim qurumuşdu. Içimde o qeder
sual seslenirdi ki...Ama onları dile getire bilmirdim. O, bunu hiss etdi ve
içimde seslenen bütün suallara özü
cavab verdi: -İnsanlar doğulanda Allah
artıq onların qismetini, alın yazısını
yazır: o, neçe yaşında ve harada öz
qismetine rast gelecek. Biri var alın yazısı, biri de var taleh yazısı. Alın yazısı
deyişmezdir. Ne yazılıbsa onu
yaşayacaqsan. Ama taleh yazısı deyişe
biler. Sen doğulanda senin taleyine
yazılmışdı: men yazılmışdım. Sen 24
yaşında olanda biz kitab sergisinde qarşılaşmalı idik : 12 mart 2011-ci ilde.
Saat 12-de. Ama bele olmadı...
Susurdum. Ama içimde üsyan qopurdu:
Niye? deye. Hemin günü xatırlamağa
çalışdım. Heqiqeten de 12 mart tedbir
var idi. Men ora getmeyi planlaşdırırdım . Ama son anda qerarımı deyişdim ve
getmedim. -Çünki men bir yol
qezasında öldüm. 13 yaşında. Yeni
meni gördüyün bu yaşda. Eslinde
menim 23 yaşım var, yeni dünya vaxtı
ile. -Nece oldu yol qezası?-ağlamaq isteyirdim. Eşitdiklerim ve hal-hazırda
yaşadıqlarım qarşısında bilmirdim
teeccüblenim, şok keçirim yoxsa
ağlayım. Menim bir qismetim varmış.
Ama biz rastlaşana qeder o, artıq
ölübmüş. Menim ikinci hissem ölmüşdü. Menim ruhumun yarımçıq qalan o bir
parçası ölmüşdü. -Hemin gün maşını
emim sürürdü. Toydan çıxmışdıq. O,

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>