çox
içmişdi. Atam çox dedi ki, “ver maşını
men sürüm”. Emim razılaşmadı. Ve
qezaya uğradıq. Qezada atam, anam , emim ve bir de men vardıq. Qezadan
sonra emim ağır yaralandı ve şikest
qaldı. Anamla atam yüngül xesaretle
qurtuldular. Mense...Mense qeza
yerindece keçindim. Çünki maşının en
çox men oturan terefi ezilmişdi. Arada sükut yarandı. Men sevdiyim insanı
xeyal etdiyim, onu nece axtaracağımı,
onunla nece görüşeceyimi xeyal
etdiyim anları xatırladım. Neçe il onsuz
yaşa. Neçe il onu xeyal et. Neçe il
ancaq onu gözle...Ama sen deme o, ölübmüş. O, heyatda yox imiş. Bütün bu
iller erzinde o, bu heyatda yox imiş.
Men hele indi derk edirdim, niye “ o
gün olsun senin toyun olsun” sözüne
heç vaxt “ inşaallah” demek istemirdim.
Men hele indi derk edirdim, niye heç bir qızda ruhum tamamlanmırdı, niye
heç bir qıza yaxınlaşmaq bele
istemirdim. Menim qismetim o idi.
Qarşımda dayanan 13 yaşında bir uşaq.
Mesum çöhreli bir qız. O an “bes men
niye yaşayıram?” sualı keçdi beynimden. axı men niye hele de
yaşayıram, eger qismetim artıq
ölmüşdüse. -Bes haradan bildin ki, men
senin qismetinem? -Mene dediler. -
Kimler? -Melekler.Men seni çoxdandır
tanıyıram. -Ne vaxtdan beri? -12 mart 2011-ci ilden beri... -Axı men o kitab
sergisine getmemişdim. -Bilirem. sen
o gün evde idin. Seni görmek üçün
kitab sergisine getmeye ehtiyac yox
idi. Biz hemin tarixde görüşmeli idik.
Ve hemin tarixde de görüşdük. Sadece sen meni görmürdün... -
Demeli, sen o günden beri hemişe
yanımda olmusan? -Hemişe deyil.
Bezen...Yeni bize icaze verilende. -
Kim icaze verir? Allah? O, qefilden
ayağa qalxdı. Ve getmek üçün qapıya teref baxdı. Men yerimden dik atıldım.
-Bağışla, ne olar, bağışla!-ona teref
addımladım: -Getme! Ne olar getme!
Söz verirem, istemediyin heç bir sualı
vermeyeceyem. hetta heç danışma
bele. Ama getme. Ne olar getme. Sensiz yeterince qalmışam.-deyib,
onun elinden tutdum. Sanki yumşaq
pambığa toxundum. Bu cismani hiss
deyildi, bu ruhi bir hiss idi.

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>