–adı DOĞMALIQ! O, bir
uşaqdır. –adı TEMİZ! O, bir varlıqdır-ruhu SAF! Men onu tanıdım. Ve onu tanıdıqca
özümden iyrenirdim. O, o qeder saf,
mesum ve temiz idi ki...Pis şeylerden,
pis fikirlerden, pis hisslerden o qeder
uzaq idi ki, onun yanında özümü murdar
ve çirkli hiss edirdim. Onun duyğuları saf idi. Onun baxışları saf idi. Onun her
zerresi saflıqdan yaranmışdı. Beli,
menim heyatım 180 derece deyişdi.
Beli, men indi daha çox hiss edirem-
sinemin sol terefindeki döyüntüleri,
ruhi hezzi, ruhi huzuru... Öyreşmek. Men birine öyreşmişem. özü de bu
öyreşme evvelkiler kimi deyil. Bu
bağılılıqdır. Bu, heddinden artıq
bağlılıqdır. Bu, tesevvür ede
bilmeyeceyin qeder bağlılıqdır. Bu,
onu görmeden nefesinin kesildiyi anlardır. Bu, onu gördüyün zaman da
nefesinin kesildiyi anlardır. Onunla olan
deqiqelerim mene bu heyatdakı her
şeyden ve her kesden deyerlidir.
Çox deyerlidir. Bilmirem bu hissi nece
izah edim. Men şair deyilem. ne de yazıçılıq qabiliyyetim yox idi. Men, o
gelene kimi, hissiz, duyğusuz, ağla qara
arasında ferq qoymayan biri idim. Men
hisslerimi tapa bilmirdim. Ama indi
tapdım. Bu, uşaqsı duyğulardır...B
ilmirem nece deyim... -Men ölmek isteyirem.-onun düz gözlerinin içine
baxaraq dedim. -Niye?- o, teeccüble
soruşdu. -Nece yeni niye? meger
anlamırsan mene nece çetindir? Sen
birden peyda olursan. Özünü mene
öyreşdirirsen. ve birden de qeyb olursan. Heç bilirsen, mene nece ezab
verirsen? senin növbeti gelişini
gözleyene qeder ne qeder sıxıntılar
keçirirem. Heç bilirsen? Hele üstelik
seni bir de göre bilmeyeceyim
qorxusu. O, ele mesum gözlerle mene baxırdı ki, bir an onunla başqa
dilde danışdığımı zenn etdim. O, heç ne
başa düşmürmüş kimi, mene baxırdı.
Onun gözleri...Onun gözlerinde
erimek, mehv olmaq, onun saflığına
qarışıb bu fani dünyadan getmek isteyirdim. Çoxmu şey isteyirdim? -Ele
deme. Allahın xoşu gelmir bele
kelmelerden. ne vaxtdırsa o vaxt da
gedeceksen. -O vaxt ne vaxtdır? -Onu
men bilmirem. -Çoxmu qalıb?

<< 1 ... 4 5 [6]