Niye ölümü düşünmek evezine
yaxşılıq etmeyi düşünmürsen? -Neyi
nezerde tutursan? -Axırıncı defe ne
vaxt qelb sevindirmisen? Sonuncu
defe ne vaxt kimese tebessüm bexş
etmisen? Bir az fikirleşdim. Ancaq cavab tapa bilmedim. Bu son illlerde kimese
gülümsediyimi xatırlamıram. Kimese
nese yaxşılıq etdiyimi xatırlamıram. Bu
son illerdeki hissiyyatsızlıq meni çox
xudbinleşdirmişdi. Kimese qulaq
asmaq istemirdim. Kiminse derdine şerik olmaq istemirdim. O qeder
özüne qapanmışdım ki, ele bilirdim,
dünya ve heyat ancaq menden
ibaretdir: menim hisslerim, menim
ezablarım, menim heyatım.
Valideynlerimi xudbin adlandırırdım, çünki onlar menden soruşmadan meni
dünyaya getirmişdiler. Eslinde ise en
böyük xudbin men idim. Onlar menden
heç ne istemirdiler. Sadece 1
tebessüm. Mense onlardan adice
tebessümü bele, esirgeyirdim. Şahin en yaxın dostum olsa da, onu özümün
xarakterine heç oxşatmırdım. Herden
onu yüngülbeyin, heyata ciddi
yanaşmadığı üçün mesuliyyetsiz hesab
edirdim. Onu bir münasibetden başqa
bir münasibete rahatlıqla keçe bildiyi üçün xöşbext ve bextever
adlandırırdım. Ama indi men xöşbextlik
pillesinde ondan qat-qat yüksek idim
menim canlı olmasa da, temiz,
tertemiz, her kesin qibte edeceyi bir
sevgilim var-13 yaşında. Uşaqsı, saf düşünceleriyle olan bir qız. Axı insan
“çirklendikce” saflaşmaq üçün temiz bir
şey axtarmağa başlayır. Ama bu faktı
deyişmirdi: men heqiqeten de
xudbinleşmişdim. Özümü etraf
mühitden tecrid etmişdim. Men hisslerimi itirmişdim. Daşlaşmışdım.
Merhemet hissinden uzaqlaşmışdım. -
Bes men ne etmeliyem? -Bacardıqca
yaxşı işler görmelisen. İnsanların
sevgisini ve tebessümünü
qazanmalısan. -Hansı insanların? -Ele öz valideynlerinden başlaya bilersen. ***
Sen ne vaxtsa özünü itirmisen? Bes
özünü axtarmağa çalışdıqca daha da
azmısanmı? Men özümü itirmişdim. Bir
yolla gedirdim ve bilmirdim o yol
hansıdır? Indi ise bilirdim. Men Sevgiye geden yolda idim. O yolda temizlik ve
saflıq vardı. Men yaxşı insan olmalı

[1] 2 3 ... 9 >>