özüne xoşdur. Ona göre
yaxşılıq edir ki, bunun müqabilinde
Allahdan “teşekkür” gözleyir. Men
de , özüme etraf etmesem de, en çox bu sebebe göre edirdim: onu mene
daha tez-tez göndersin deye. Çünki ona
çox öyreşmişdim. Men onsuz sıxılırdım.
Mene ne yemek, ne de su lazım
deyildi. Men onun saflığından
qidalanmaq isteyirdim. Şekli yox idi ki, darıxanda baxa bilim. Telefonu yox idi ki,
darıxanda zeng vurub, sesini eşide
bilim. Ancaq bir çare vardı: Bacardıqca
daha çox yaxşılıq etmek. Çünki ancaq bu
zaman o, menim yanıma gelirdi. O,
danışırdı. O gülürdü. O uşaq kimi idi. 13 yaşlı bir uşaq. Ve men hiss edirdim ki,
men ancaq o danışanda, o gülende
yaşayıram. Bu tam başqa bir şey idi.
Bilmirem nece deyim... 9 *** Her defe
onun hereketlerini müşahide etdikce,
bir daha emin olurdum: o, uşaq idi. 13 yaşlı uşaq. Insan nece ola biler ki, bir
uşağa vurula biler? Özünden 12 yaş
balaca bir uşağa... O, heyatımın ele bir
parçasına çevrilmişdi ki, mende ilk
defe idi ki, kimise itirmek qorxusu
yaranmışdı. Onu itirmek istemirdim. O, meni uşaqlıq illerime qaytarmışdı.
Beynimin ve qelbimin saf olduğu
illere. O, meni de uşaqlaşdırmışdı
sanki... Onunla çemenlikde qaçıb,
oyunlar oynamaq isteyirdim. Hiss
edirdim ki, menim onun dünyasına ehtiyacım var. Hiss edirdim ki, menim
saflaşmağa ehtiyacım var. Hiss edirdim
ki, men onun dünyasında –uşaqların
dünyasında çox xoşbextem. O, hem
ağıllı, hem de mesumidi. Beyni ve
qelbi artıq-eskik düşüncelerden azad idi. O, fahişeliyin, seksin,
narkomaniyanın, satanizmin ne
olduğunu bilirdi, ama bu anlayışların heç
biri onun qelbine nüfuz etmemişdi. -
Adımı heç soruşmursan? -He,doğrudan.
Bağışla, ele bilirem ruhların adı olmur.- gülümsedim. -Adım Sevinc... -Sevinc...-
heyranlıqla ona baxırdım. onun
baxışlarında itib-batmaq isteyirdim. Onu
qucaqlamağa bele, qorxurdum. Çünki
her defe azacıq ona toxunanda nurdan
nefesimin kesildiyini hiss edirdim. - Mene saflığı öyret. Nece saf qalmaq
olar? -Qelbini saf saxlamaqla.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 9 >>