bu ölüm intihar yolu ile
deyil, Allahın rızası ile olmalı idi. Onsuz
da her şey Allahın iradesi ile olur.
Sadece bu ölüm Sevgi ile olmalı idi. Allahın isteyi ile. Onun izni ile. Ele bir
fikir yox idi ki, ağlımdan keçmesin:
Belke her gün dua edim ki, Allah
menim bu heyatdakı yaşamıma son
qoysun. Axı deyirler, dua taleyi deyişir.
Ama bir gün dini kitabların birinde “Eger senin üçün xeyirli olacaqsa
Allahdan ölüm iste” cümlesini
oxuduqdan sonra bu fikrimden
daşındım. Intihar? Yox, olmaz! men
intiharla Allahın hüzuruna nece
çıxacam? Falçıya getmek- fikri de keçmişdi ağlımdan. Axı insanın elinin
içinde yazılıb ki, insan neçe il ömür
sürecek. Menim her gün diqqetle
baxdığım elimin içinde yazılmışdı ki,
men ne vaxt ölecem. ama men onu
oxuya bilmirdim. Diqqetle ovucumun içindeki xettlere baxırdım. ama yene
de heç neden baş aça bilmirdim.
Yaşadığım her saniye ağır yük kimi
üstüme çökürdü sanki. Sanki her saniye
daha çetinleşirdi yaşamaq. Axı men
evvel de yaşayırdım. Ama bele çetin deyil. Düzdür, evvel de çetin anlarım
olurdu. Ama bu qeder boğulmurdum.
Axı men möcüzeni görmüşdüm.
Möcüzeni hiss etmişdim. Möcüzeni
yaşamışdım. Möcüzeni görenden sonra
adi heyata uyğunlaşa bilmirdim. Özüme yer tapa bilmirdim. Ele bil meni
sıxırdılar. Ruhumu sıxırdılar. Nefesimi
kesirdiler. Deli olmaq derecesine
çatmışdım. her defe ağlayırdım. Onun,
evinden götürdüyüm 13 yaşında iken
çekdirdiyi şekle baxıb ağlayırdım. Onun şekline baxmaq ezablarımı daha
da artırırdı. Men onu isteyirdim, onun
şeklini deyil. Menim möcüzem. menim
Sevincim. Menim uşaqsı sevgilim.
Menim ürek param. Menim mesumum.
Menim saf incim... Onun son baxışları...Onun göz yaşları...Gözümün
önünden getmirdi. Her gün vicdanımla
söhbet edirdim. Mene ittihamedici
suallar verirdi. mense aciz qalırdım. Sual
verirdi, cavab verirdim. Men sual
verirdim, ama o susurdu. Onu gördüyüm o son sehneni yüzlerce defe tehlil
edirdim. Müxtelif variantlar seçirdim.
Nese cavab tapmaq isteyirdim.
Ezabımı

<< 1 [2] 3 4 5 >>