azaldacaq, vicdanımı
rahatladacaq bir cavab. Onun sözleri...O
ağlayırdı. Ama bu menim başqa bir qadınla yatdığıma göre deyildi. Bu,
menim o qadını ağlatdığıma göre idi.
Ve o, incimişdi. Ve bu da menim
cezam! Mene mükafat olaraq möcüze
gönderildi, ama men onu qoruyub
saxlaya bilmedim. Men kobud, çirkli, iradesiz, imanı zeif bir mexluqam. Men
möcüzeni itirdim. Ve bu da cavab!
Insanlara nece deyim, nece başa salım
bilmirem. hara gedim, kime sığınım,
bilmirem. onu harada axtarım, harada
gözleyim bilmirem. onu geriye nece qaytarım, özüm onun yanına nece
gedim, bilmirem. heç ne bilmirem.
men heç ne bilmirem. bağışla
meni ,Allahım. Sen mene qarşı
yeterince sebrli ve merhemetli
oldun. Sadece, men nankor çıxdım. Bağışla meni. Dizlerimi qucaqlayıb,
divana qısılmışdım. Onu axırıncı defe
gördüyüm o yerde,indi men
oturmuşdum. Yene beynimde cavabsız
suallar uçuşurdu. Ruhum sıxılırdı. Ve
ruhum daima sıxılmaqdan yorulmuşdu. Ama yene de sıxılırdı. Pencereden
heyetde oynayan uşaqların sesi
eşidilirdi. Ve bu sesler menim
vicdanımı daha da sızıldadırdı. 10 -12
yaşlı uşaqların sesleri. Hansı ki, o
seslerin arasında onun sesi eşidilmir. Celd ayağa qalxıb, pencereye
yaxınlaşıram. Bile -bile ki, o yoxdur.
Bilirem ki, o, uşaqların arasında yoxdur.
Ama yene de diqqetle uşaqları tek-
tek nezerden keçirirem. bu, artıq
mende refleksdir. Uşaq sesleri eşiden kimi pencereye yaxınlaşıram. “Belke”
ümidi ile. Ama yoxdur. O, uşaqların
arasında yoxdur. Axı nece olsun?
Möcüze adi insanların içinde nece ola
biler? Ruhum sıxılır. Beynim yorğundur.
Pencereden uzaqlaşmaq isteyirem. ama bacarmıram. Ele bil daş asılıb
ayaqlarımdan... O, hemişe burada
otururdu. Bax, burada-pencerenin
içinde. Sonra herden bele qaçırdı- baş
barmağımla onun gezdiyi yerleri
gösterirem. herden gülürdü. Ve o gülüş...Men indiye qeder heç bir
uşaqda ele gülüş görmemişem. bu,
başqa bir gülüş idi. Mesumluğun ve
gözelliyin tecessümü olan gülüş.
Herden sakit ve düşünceli halı

<< 1 2 [3] 4 5 >>