Semed Vurğun (1906-1956) Dürre adlı bir qızı sevirmiş.
Amma qız hemin vaxt daha meşhur olan bir polkovnike
ere gedir. Vaxt ötür Semed Azerbaycanın sevimlisine
çevrilir. Xalq onun hem şeirlerini, hem de özünü çox
sevir. Bir gün tanınmışların çoxluq teşkil etdiyi bir
meclisde onlar rastlaşırlar. (Dürre xanım özü de tanınmış
biri olub).
İçeriye evvelce Dürre xanımla polkovnik, arxadan ise
S.Vurğun girir. Semedi gören bütün meclis ehli hörmetle
ayağa durur, yuxarı başda yer gösterir, uzun müddet
hamının diqqeti S.Vurğunda olur. Dürre xanımın erine ise
fikir veren olmur. Sakitce bir terefde oturur. Bu Dürre
xanıma tesir edir, fürset tapan kimi Semede yaxınlaşıb
deyir:
- Sen mene olan sevginden bele gözel şeirler yazmısan.
Çox da öyünme, men olmasaydım sen de bu qeder
meşhur olmazdın. Seni men adam elemişem.
S.Vurğun da cavabında deyir:
- Keramet sende olsaydı yanındakını adam eliyerdin...