ÖLÜM SAVAŞI.... FİNAL.....
O, sene möcüzeni gösterdi. O, sene
gösterdi ki, Sevgi var. Niye bu Sevgini
qazanmaq ve bu Sevgiye layiq olmaq
üçün mübarize aparmırsan? Niye?
meger saf Sevgi istemirdin? Bes özün niye saflaşmırsan??? Gözlerimi
yumdum ve açdım. Gülümsedim. -
Camal, ne olub?-Şahin teeccüble
mene baxırdı. -Heç...Sadece sualıma
cavab tapdım...-gülümsedim. *** Heyat
sene şans verir. Heyat hemişe sene bir şans verir. Esas odur, heyatda
verdiyin suala cavab tapa bilesen. Esas
odur ki, hansı yolla getdiyini bilesen.
Esas odur ki, varlığının ve yaradılış
sebebini derk edesen. Esas odur ki,
Allahı keşf edesen... Ve men keşf etmişdim. O, hemişe menim yanımda
olub. Tesevvür etdiyimden daha da
yaxın. Sadece men Onu
“görmemişem”. çünki “kor” olmuşam.
O, mene şanslar verib. Ama men onları
sezmemişem. O, mene bir möcüze gönderdi. Meger möcüzeleri görmek
her adama müyesser olur??? Besdir,
ağlayıb sızıldadım! Besdir, özümü yazıq
bildim. Vaxtdır! O Sevgiye layiq olmağın
vaxtıdır. O Sevgiye layiq olduğumu
sübut etmeyin vaxtıdır! Heyatımı deyişdim. Deyişmek isteyirdim ve
deyişdim. Qarşıma bir meqsed
qoymuşdum: yaxşılıqlar etmek.
Bacardığım qeder yaxşılıqlar etmek!
Qonşuda yaşlı bir dul qadın vardı. Evinde
su kranı xarab olmuşdu. Onu temir etdim. Keçen bazar qonşuluqda yaşayan
2 yaşlı adamın yığılan zibillerini
tulladım, bazarlıqlarını etdim. Növbeti
gün heyetde velosiped süren uşaqlara
baxıb, köks ötüren uşağı gördüm.
Öyrendim ki, hemin uşağın valideynlerinin velosiped almağa imkanı
yoxdur. Qonşu uşaqlar da öz
velosipedlerini paylaşmaq istemirler.
Men de 2 gün sonra onun qapısına
kağızla birlikde teze velosiped
qoydum. Kağızda yazılmışdı: “Yavere hediyye. Möcüzeler var...” Iş
yoldaşımın anası xeste idi. Hem
qayğıya hem de pula ehtiyacı vardı.
Onun evezine de işleyib, onun alacağı
pulu ona verirdim. Qezeti heç
satılmayan köşkden bütün qezetleri alırdım. Qonşuluqda yaşayan elil Samiri
axşamlar gezintiye çıxarırdım.

[1] 2 3 ... 5 >>