Şahinle
bacardıqca felsefi, psixoloji söhbetler
aparırdım. Ve deyesen, getdikce meni
anlamağa başlayırdı. Aileme tez –tez
baş çekirdim. Onları ziyaret edir, danışırdım. Düzdür, onlarla menim ortaq
söhbetimiz ne ola bilerdi ki? Ancaq
yene de danışmağa mövzu tapırdım.
Anamın üzü daha çox gülürdü. Atam
eyhamlarını daha da azaltmışdı. Hefte
içi, bir gün avtobus kirayeleyib, 1 gün erzinde insanlara şoferlik ederek,
pulsuz xidmet gösterirdim. Insanların
çoxu eyni reaksiya gösterirdiler: “Axı
niye pulsuz işleyirsen? deli olmusan?”
mense gülürdüm. Bilirdim ki, insanların
en çox buna ehtiyacı var: tebessüme! Onların xeyir-duası mene bes idi. Eger
yaşayıramsa, insan kimi yaşamağı da
bacarmalıyam! Gece başımı yastığa
qoyanda etdiyim hereketlerin
hesabatını götürür, edeceyim
yaxşılıqları planlaşdırırdım. Herden onun gözleri gelirdi gözlerimin önüne.
Artıq onun üçün darıxmırdım. Onun üçün
mübarize aparırdım. Daha doğrusu,
Allah üçün... ***Axırda sene “Yaxşılıq
Meleyi” ordeni verecekler.-Şahin
oturduğu masa arxasından atmaca atdı: - Hamının işine çatırsan. Axır vaxtlar çox
qayğıkeş ve hessas olmusan. -Bundan
sonra beledir.-gülümseyerek dedim.-
Hele klublar açmağı planlaşdırıram. -Ne
klubları? -Medeniyyet ve “beyin
deyişme” klubları. Mence indiki zamanda insanların en çox buna
ehtiyacı var. -Day ağ eleme. kimdir
senin klubuna gelen? Arada sükut
yarandı. -Bilirsen ne var? -Ne?-öteri
Şahine baxdım. -Men evlenirem. Bir
anlıq şok keçirdim. Ele bildim, Şahin menimle zarafat edir. Nece yeni Şahin
evlenir? -Bilirem, indi şokdasan.
Inanmırsan dediklerime. Ama men
ciddiyem. nese... Teferrüatlarını işden
sonra danışaram. Ilk defe idi ki, işin
sona çatmasını bu qeder sebirsizlikle gözledim. Böyük heyecanla, mene bu
işde en yaxın olan dostumun,
xasiyyetce menden ferqli olsa da,
heyatı ciddi almasa da, içinde zerre
qeder pislik olamyan bu insanın ne
deyeceyini gözledim. Işden çıxanda hava qaralmışdı. Asta addımlarla Sahil
metrosuna doğru

<< 1 [2] 3 4 5 >>