addımlayırdıq. -He, de
görüm, üreyimi partlatma. -Ne deyim?-
Şahin bic-bic güldü. -Yaxşı da. Guya
bilmirsen? dedin ki, evlenirsen.
nehayet! Nece oldu ki, bu qerara geldin? -Bilirsen nece oldu? O gün eve
gedende yolda biri ile rastlaşdım. Tanış
biri ile. Heç deyişmemişdi. Eyni
melahetle, eyni zeriflikde qalmışdı...
Şahini, ilk defe idi ki, bele görürdüm.
Bu defe tekce dodağı deyil, gözleri de gülürdü. Sanki üzüne mesumluq
gelmişdi. -Men onu mekteb illerinde
sevirdim. Adı Qönçe idi. Sakit, ağıllı, bir
az da utancaq qız idi. O, menim ilk
mehebbetim idi. Ilk uşaqsı sevgim. Ilk
qelb döyünüşlerim. Onu görende ele bil uşaqlıq illerime qayıtdım. Nece de
saf idim. Temiz idim. Düşüncelerim,
hisslerim saf idi. Onunla danışdıq. Bir az
hal=ehval tutandan sonra öyrendim ki,
evli olub, ama boşanıb. Gözlerinde
keder vardı. Ama yene de o uşaq Qönçe kimi baxırdı. Iş axtarırdı. O
qeder müdafiesiz ve zif görünürdü ki,
içimden onu müdafie etmek ve
qorumaq hissi keçdi. Telefon nömresini
aldım. Özümünkünü ona verdim. Arada
zengleşib görüşürdük. Ve men hiss edirdim ki, mende meni bu qıza
bağlayan nese var. Nese güclü bir bağ.
Axı onu ilk defe men sevmişdim. Ilk
defe men ona demişdim ki,”men seni
sevirem.” ilk defe o duyğuları men
yaşatdırmışdım ona. Menim üçün ferqi yoxdur, o, evli olub yoxsa yox. Çünki
men de “temiz” deyilem. ama onu
qorumalıyam. Axı o, menim uşaqsı
sevgilim idi. -İnsanlar cismen
çirklenmirler. Ruhen çirklenirler.
Düşünce olaraq çirklenirler. -Mence de.-Şahin qolunu çiynime atdı.-Men de
ele buna göre onunla evlenmek
isteyirem. -Ama söz ver ki, bu evlilik
ebedi olacaq. Onsuz da o qız bir defe
boşanıb. Hissleri qırıqdır. -Bilirsen?
senin hereketlerin men de tesir etdi.Ana, besdir, el çekin bu Nifretden.
neçe il bir yerde yaşayırsınız. Yeni
heçmi yaxşı günleriniz olmayıb? Heçmi
atam senin üçün xüsusi bir şey
etmeyib? Illerle bu qeder nifret
neye lazımdır? Heyatınızın sonunda sizden soruşacaqlar: “Nece ömür
sürdünüz?” deye. Ne

<< 1 2 [3] 4 5 >>