cavab
vereceksiniz? Deyeceksiniz ki, “bir-
birimize nifret ederek.” ? bumudur
heyat? Bumudur yaşamaq? Yazıq
deyilmi qelbleriniz? Bu qeder kini ve nifreti özünde nece saxlayır? -Ay
Camal, özün de bilirsen ki, atanın
xasiyyeti tünddür. -Ama yaxşı
cehetleri de var. Ele deyilmi? Axı heç
kim tam pis deyil. Niye ancaq pisi
görürsen? insan yaxşını da qiymetlendirmeyi bacarmalıdır. El çek
bu Nifretden. sevgini seç! Inan ki, Sevgi
daha gözeldir. -Menim atana olan fikrim
deyişmeyecek, Camal. O, menim en
gözel illerimi mehv edib. Onunla bağlı
xatırlanası heç bir xoş xatirem yoxdur. Nese demek istedim. Ama susdum.
Anlayırdım ki, her insan Sevgini keşf
etme qabiliyyetinde ola bilmez. her
insan Sevgini göre bilmez. -Yene de
sen düşün. Men o biletleri size
almışam.-deyib, ayağa qalxdım. Qapıya doğru addımladım. -Atana deyecem ki,
Camal bilet alıb. Vessalam. Gülümsedim.
Anamın yanağından öpüb, qapını açdım.
Bir anlıq geri çevrilib, anama dedim: -
Ana, möcüzeler var... O an bilmirdim ki,
bu cümlem anama deyeceyim son cümle olacaq. O an bilmirdim ki, anam
meni bundan sonra ancaq o cümle ile
xatırlayacaq. O an bilmirdim ki, anam
menim cesedimin üstünde
ağlayarken “Oğlum axırıncı defe
qapıdan çıxarken “ Ana, möcüzeler var.” Demişdi.” Deyecek. -Ne? anam
dediyim cümlenin ne meqsedle ve
niye qefilden dediyimi anlamağa
çalışdı. Heç özüm de bilmirdim niye bu
cümleni dedim. Sadece içimden bu
cümle geldi ve dedim. O, fikirleşene qeder men ona gülümseyib, qapıdan
çıxdım. O an bilmirdim ki, men anamın
yaddaşında o tebessümle qalacam.
Binaya doğru addımlayırdım. Içimde
qeribe bir sakitlik ve huzur var idi.
Gülümseyirdim. Bilmirdim kime ve niye. ama gülümseyirdim. Qefilden
gözüm mehellimizde oyanayan 2 yaşlı
uşağa sataşdı. Celd gözüm qeyri-ixtiyari
onun anasını axtardı. Ama etrafan 1-2
azyaşlı uşaqdan başqa heç kim yox idi.
“Heç 2 yaşlı uşağı da tek –nezaretsiz buraxarlar?” fikri keçdi beynimden.
maşının sesi baxışlarımı hemin semte
yöneltdi. Maşın

<< 1 2 3 [4] 5 >>