Bax... Anan ve sen O, doqquz ay seni betninde bu cür saxladı... Tez-tez üreyi bulandı ve daima özünü narahat hiss etdi... Ayaqları şişdi, bedenine su yığıldı, derisi dartıldı... Sen onun betninde olarken en yüngül işlerde bele nefesi çatmaz hala düşdü... Çünki nefesini seninle bölüşürdü... Meslen pilleken çıxarken çox yorulurdu. Ayaqqabılarını bağlamaq kimi en sade işi bele çetinlikle edirdi... Sen onun betninde tepikleyerken ve qıvrılırken, O çox geceni yuxsuz ve ağrı ile keçirdi... Doğuluşun ise terifi imkansız ağrıya sebeb oldu... Sene sahib olmaqdan başqa heç bir meqsed üçün bu ağrını çekmeye deymezdi... O senin dayen, xidmetçin, hambbalın, müellimen, sürücün aşpazın, en böyük perestişkarın, en yaxın dostun... Seni hiss etdiyi andan etibaren sadece senin üçün yaşadı ve özünü ikinci plana atdı. Sen yeyende doydu, sen yatanda dinceldi... Senin üçün mübarize etdi, edir ve her zaman mübarize edecek... Senin üçün ümidlendi ve xeyallar qurdu... Senin yerine üzüldü, sevindi, hirslendi... ve bunların hamsını qarşılıqsız etdi... trafında anasını itirmiş, hetta heç görmemiş insanlar var... Bu bir gün senin de başına gelecek... Ona teşekkür etmek üçün yeterli vaxt tapmaya bilersen... Çalış Ona her fürsetde deyerli olduğunu hiss etdir... ve bunu hele de ede bildiyin üçün özünü şanslı hiss et ve ALLAHA Hemd et!!!