Amma taxta parçasından ses çıxmadı.
Emr düşündü ki, yeqin Menat ona qezeblidir.
Qerara aldı ki, bir neçe günden sonra Menatın
hirsi soyuyanda sualını tekrar etsin. Oğulları Emrin üreyinde bütperestliye qarşı
şübhe toxumu cücerdiyini görüb herekete
keçdiler. Bir gece ataları yatanda Menatı aparıb,
axar suların töküldüyü çuxura atdılar. Seher Emr bütü yerinde tapmayıb axtarmağa
başladı, onu zir-zibil içinden tapdı, eve getirdi,
temiz yuyub etirledi. Növbeti gece oğulları yene
bu işi tekrar etdiler. Emr yene Menatı tapıb
yerine qaytardı. Üçüncü gece qılıncını Menatın
boynundan asıb dedi: “Bu qılınc, bu da sen. Bu gece özün özünü qoru!” Seher olanda Menat
yene öz yerinde yox idi. Bu defe Emr su
çuxurunun dibine atılmış Menata el vurmadı,
dedi: “Eger sen tanrı olsaydın, özünü qoruya
bilerdin! Sen özünü qoruya bilmirsense, meni
nece qoruyacaqsan?” Emr Müsebin yanına gedib ona beyet etdi ve
müselman oldu. Üstünden bir neçe il keçdi. Ühüd
savaşı üçün seferberlik elan olunanda Emr de
cihada qoşulmaq istediyini bildirdi. Amma artıq
yaşı çox idi, üstelik, bir ayağı da fealiyyetden
qalmışdı. Oğulları onun bu veziyyetde cihada qoşulmasına etiraz etdiler, “sene cihad vacib
deyil” dediler. Emr birbaşa Peyğemberin
hüzuruna geldi, şikayetini bildirdi: “Ey Allahın
Resulu! Oğullrım meni savaşa qatılmağa
qoymurlar. Amma men bu topal ayağımla
Cennete girmek isteyirem”. Peyğember Emrin oğullarına buyurdu: “Onu serbest buraxın. Allah
ona şehid meqamını verecek”. Müselmanlar Medineni terk edende Emr heyat
yoldaşı ile sonuncu defe imiş kimi vidalaşdı.
Sonra qibleye sarı dönüb dua etdi: “Allahım!
Mene şehidlik qismet et. Şehidlik nemetini
itirmiş halda ailemin yanına dönmek istemirem”. Savaşın qızğın yerinde müselmanlar düşmenin
şiddetli hücumu qarşısında Peyğemberi
qoruyarken, Emr ayağının şikestliyine
baxmayaraq, “men Cenneti isteyirem” cümlesini
tekrar ederek şücaetle döyüşürdü. Bu savaşda
Emr oğlu Xelladla birlikde şehid oldu. Peyğember Emrle

<< 1 [2] 3 >>