Görme qabiliyyetim getdikce daha çox zeifleyir. Gözlüyün kömeyi olmadan uzaq mesafeleri göre bilmirem. Ancaq gözlükden imtina etmişem. Ona göre yox ki, hansısa kompleksim var. Sadece, bele daha rahatdır. Bezen görmemek, zeif görmek daha serfelidir, rahatdır. Gözlükde olanda yaşadığım şeherin çirkliliyini, toz-torpağını, günde yüz defe gördüyüm adamların, eslinde, men düşündüyüm qeder de gözel olmadıqlarını görürem. Bu ele bir növ hele heç kimin görmediyi çehrayı gözlüye benzeyir. Taxırsan gözüne, türkün meseli, heç neyi "tak"mırsan. Adamların esl üzünü, çirkinliyini görmek axı neyinize gerekdir? Bu, size ağrıdan başqa ne vere biler? Özünü aldatmaq da hesab ede bilersiniz. Ancaq her çirkini bir az gözel görmek heç kime zerer vermir.
Sovet yeniyetmelerinin sevimlisi olan "Sema qaranquşu" filminin baş qehremanı, Odri Hepbernin benzeri İya Ninidze öz heyatı haqqında danışır: "Gürcüstanda vetendaş müharibesi gedirdi. Heyat yoldaşım pul qazanmaq adı ile bizi terk edib Amerikaya getmişdi. İki azyaşlı övladımla bomboş bir otağa sığınmışdıq. Neinki yemek, hetta temiz içmeli su bele tapmaq çetinleşirdi. Kartofdan başqa dünyada hansısa qida mehsulunun olduğunu unutmağa başlamışdıq. Hamı bir-biri kimi idi. Binanın girişinde ocaq qalayır, bazarda tör-töküntü kartofları bişirib uşaqlara yedirirdim. Ağır, soyuq, ac-susuz payız axşamı idi. Hemişeki kimi tavandan uşaqların üstüne yağış düşmesin deye onları selofana büküb yerlerine yatırmışdım. Özümü yuxululuğa vurur, uşaqların yatmağını isteyirdim. Çox keçmedi ki, altı yaşlı Nino sekkiz yaşlı Georgini sesledi:
"Men acmışam. Çox acmışam. Yata bilmirem".
"Nino, yat. Yatanda aclıq keçir".
İya deyir ki, o anda özümü yaşadığımız yox, üçlükde aclıqdan ölümü gözlediyimiz evin penceresinden atmaq istedim. Ancaq Georgiden utandım. O, sekkiz yaşında yatınca her şeyin, hetta aclığın da keçdiyine inanırdı".
İyirmi il evvel ölmüş eri haqqında hele de indiki zamanda danışan qadınlar tanıyıram. Sanki, ölmeyib. Ancaq şekilçini keçmiş zamanda

[1] 2 >>

Be_yourself_ [OFF] (20.07.2020 / 21:34)