İslamda elm ve bilik elde etmeye ne qeder
tekid edilse de, bu elmin faydalı ve gerekli
olması da bir o qeder zeruri sayılıb. İnsanlığa
zerer vuran, sağlamlığa ziyan yetiren,
exlaqsızlığa ve fesada yol açan, dini deyerlere
zidd olan bilikleri öyrenmek birmenalı olaraq haramdır. Üstelik, böyük ziyanı olmayan, amma hem de
insana xeyri deymeyen elmlere vaxt ayırmaq
meslehet bilinmir. Çünki ömür adama emanet
olaraq verilib ve onu Allahın istediyi şekilde en
yaxşı emellere serf etmeliyik. Ömrü heder
yaşamaq, vaxtı menasız işlere xerclemek de israfın bir növüdür, hetta en pis növüdür. İmam Cefer Sadiqin (e) zamanında Eyen oğulları
adlı bir aile yaşayırdı. Bu ailenin üzvü olan Zürare,
Ebdülmelik, Hemran, Bükeyr qardaşları ceferi
mezhebinde möteber hedis ravilerinden
sayılırlar. Ebdülmelik ibn Eyen bir müddet nücum
(astrologiya) elmi ile maraqlanmışdı. O, ulduzların Yerde baş veren hadiselere tesir gösterdiyine,
o cümleden, insanların heyatına nüfuz etdiyine
inanırdı. Ebdülmelik evde nücum elmi haqqında
çoxlu kitab ve cedvel saxlayırdı. Hansı işi
görmek istese, evvelce hemin kitablara baxar,
cedveller esasında hesabat aparar, vaxtın xoş ya nehs olduğunu yoxlayardı. Bu işi görmeden
birce addım da atmazdı. Get-gede özü de bundan
bezmişdi. Üreyindeki vesveseler onu üzürdü.
Xasiyyetinin sayesinde neçe-neçe xeyirli işden,
menfeetli teklifden boyun qaçırmalı olmuşdu,
çünki çox vaxt falı bed çıxırdı. Amma bu pis verdişden el çeke de bilmirdi. Çünki ulduzların
tesirine inamdan tam qurtulmamışdı. Qorxurdu ki,
eger vaxtın yaxşı ya pis olduğunu yoxlamasa,
ziyan görer. Ebdülmelik etrafındakı adamlara
qibte ile baxırdı. Onlar heç neden asılı deyildiler,
istedikleri vaxt istedikleri işi görürdüler. Ebdülmelik de onalr kimi olmağı arzulayırdı,
amma bacarmırdı. Axırda qerara geldi ki, meseleni İmam Sadiqe
(e) açsın. “Her nece olsa, O, menim din
rehberimdir. Men Ona tabe olmalıyam. O ne dese
ederem. Hem narahatçılığım aradan qalxar, hem
de bilerem ki,

[1] 2 >>