İmamımın meslehetine emel
edirem ve düz yoldayam”. Ebdülmelik bu fikirle İmam Sadiqin (e) hüzuruna
geldi, öz veziyyetini Ona danışdı. İmam onu
diqqetle dinledikden sonra soruşdu: “Sen
heqiqeten bu cür meselelere inanırsan ve
bunlara emel edirsen?” Ebdülmelik: “Beli, ey
Allah Resulunun övladı”. İmam qetiyyetle buyurdu: “Men sene tapşırıram ki, eve gedib
hemin kitabların hamısını yandırasan”. Ebdülmelik İmamın tapşırığına emel etdi, nücuma
aid topladığı bütün kitab ve cedvelleri ocağa atıb
yandırdı. İndi o, xeyli rahat olmuşdu. İmam Sadiq
(e) onu üzücü vesveselerden xilas etmiş,
qelbine arxayınlıq vermişdi. Ebdülmelikin
evvelki rahat heyatı yerine qayıtmışdı. Bu mövzuda daha bir maraqlı revayet vardır.
Keçmiş zamanlarda bir nefer iller uzunu meşq
edib bele bir bacarıq qazanır: Uzaq mesafeden iti
iyneleri atıb divara yapışdırırdı. Üstelik, her atılan
iynenin ucu, ondan qabaq atılıb divara batmış
iynenin gözünden keçirdi. Adam öz bacarığı ile fexr edirdi, her kese bunu nümayiş etdirir,
bezen hetta bu yolla pul da qazanrdı. Ona meslehet görürler ki, saraya gedib öz
qabiliyyetini padşaha da göstersin. Adam saraya
gelir, nehayet, padşahın hüzuruna düşmeye nail
olur. Hökmdarın hüzurunda da öz bacarığını tekrar
edir. Bir-birinin ardınca atdığı iynelerin biri o
birinin gözünden keçir. Adam işini başa vurub hökmdardan mükafat gözleyir. Padşah ise bele
bir ferman verir: “Bu adama evvelce yüz dinar
pul verin, sonra da yüz şallaq vurun”. Adam
heyretle soruşur: “Qibleyi-alem, mükafat hara,
ceza hara? Niye mene evvelce pul verib sonra
cezalandırırsan?” Hökmdar cavab verir: “Mükafat senin bacarığına göredir. Heqiqeten, indiye kimi
senden savayı bunu bacaran adam ne
görmüşem, ne de eşitmişem. Bu bacarığı
qiymetlendirmesem düzgün olmaz. Amma şallağı
ona göre vurdururam ki, vaxtını menasız bir işi
öyrenmeye hesr etmisen. Etdiyin işin ne sene xeyri var, ne de başqalarına”.

<< 1 [2]