Hezret Mühemmed Peyğember (s) ölümden ibret götürmeyen ve azğınlıqda davam eden insanların haqqında teeccüble buyururdu:

“Görürem ki, insanların çoxuna dünya sevgisi qalib gelib. Sanki bu dünyada ölüm onların deyil, yalnız başqalarının taleyine yazılıb, haqq-edalete rıayet etmek onlara deyil, başqalarına vacib buyurulub. Özlerinden evvelkilerin ölüm xeberini dinlemirler; guya ölenler yaxın bir sefere getmişler ve az sonra qayıdacaqlar” (Biharül-envar, 74-cü cild, seh. 125).

İmam Elinin (e) “Nehcül-belağe”deki hikmetli kelamlarından biri de buna oxşar menanı ifade edir:

“Ölüleri göre-göre ölümü yaddan çıxaran adama teeccüb edirem” (Nehcül-belağe, 121-ci hikmetli kelam).

Hezret İmam Neqi (e) ölümün esil simasını bizlere bele tanıtdırır: O hezretin sehabelerinden biri ağır xeste idi. İmam onu yoluxmağa gedib gördü ki, sehabe ölümün qorxusundan ağlayır. İmam Neqi (e) ona bele buyurdu: “Ey Allahın bendesi! Sen ona göre ölümden qorxursan ki, ölümün ne olduğunu bilmirsen. Tesevvür et, bedenin o qeder kirlidir ki, sene eziyyet verir. Üstelik, bedenini yaralar basıb. Bu halda, çimmeyin sene xeyir olduğunu, çimenden sonra bedeninin temizlenib, yaralarının sağalacağını bile-bile, hamama getmek istemezdinmi?” Hemin şexs cavab verdi: “İsteyerdim, ey Peyğemberin övladı!” İmam buyurdu: “Ölüm indi senin üçün hamama gedib yuyunmaq kimi xeyirlidir...” (Şeyx Seduq.Meaniyyül-exbar, seh. 290).

Göründüyü kimi, burada İmam insanın ölümden qorxmasının sebebini onun ölümü tanımaması ve mahiyyetini anlamaması ile bağlayır. İslam menbelerinde insanın ölümden qorxmasının başqa sebebleri barede de hedislere rast gelirik. Hemin hedislerden aydın olur ki, insanın gözünde olümü dehşetli gösteren sebeblerden biri de dünya mehebbeti ile elaqelidir. İnsan bu dünyada elde etdiklerini itirmek istemir. Bir yandan da, dünyaya aludeliyinin pis emel olduğunu ve qiyametde buna göre cavab vereceyini anlayır. O, heyatı boyunca yalnız öz dünyasını abadlaşdırmaqla meşğul olub, axireti üçün heç

[1] 2 3 >>