(28 sefer – Peyğemberin vefat günü münasibeti ile)

Peyğemberin mübarek mezarını ziyaret etmek, ziyaret zamanı o hezretin ruhuna salavat ve salam söylemek enenesi İslamın ilk dövrlerinden etibaren mövcud olmuşdur. Müselmanlar Peyğemberin qebrini ziyaret eden zaman onu öpür, mezara ellerini sürtür, üzlerini mezarın üstüne qoyub dua edirdiler. Emevi xelifesi Mervan ibn Hekemin zamanında baş vermiş bir hadise bu baxımdan çox maraqlıdır. Mervan bir gün görür ki, bir nefer Peyğemberin qebrinin üstüne sifetini qoyub. Mervan hemin adamın üzünü görmeden yaxasından tutub qaldırır ve danlamağa başlayır: “Sen ne etdiyini bilirsenmi?” Adam üzünü ona teref çevirende görür ki, bu, meşhur sehabe Ebu Eyyub Ensaridir. Ebu Eyyub Mervana bu cür cavab verir: “Beli, men Allahın Resulunun hüzuruna gelmişem, daşın yanına yox. Allah Resulunun bele buyurduğunu eşitdim: “Ehli (selahiyyeti) olanlar dine hökm edende din üçün ağlamayın. Ehli olmayanlar dine hökm edende din üçün ağlayın”. Hakim Nişaburi sonda qeyd edir: “Bu hedisin senedi sehihdir” (Hekim Nişaburi. El-Müstedrek eles-Sehiheyn, 4-cü cild, s.515; İbn el-Esir. Üsüdül-ğabe fi merifetis-sehabe, 1-ci cild, s.208).

Ebül-Covza Ovs ibn Abdullahdan revayet edilib ki, Peyğemberin vefatından sonrakı illerin birinde Medinede qehetlik oldu. Camaat ümmül-möminin Aişenin yanına gelib ondan elac istediler. Ümmül-möminin Aişe onlara meslehet verdi ki, Peyğemberin mezarı yerleşen hücrenin tavanında (qebrin üzerinde) pencere açsınlar ve ele etsinler ki, mübarek mezarla sema arasında manee qalmasın. O cür etdiler. Tezlikle güclü yağış yağdı, bol bitki göyerdi. Develer o qeder yeyib kökeldiler ki, bedenleri piylendi, hetta az qaldı bedenleri piyin çoxluğundan partlasın. Hemin ile “bolluq, bereket ili” adını verdiler (Sünenüd-Darimi, 1-ci cild, s.43-44).

Peyğemberin mezarına tevessül etmek enenesi sonrakı zamanlarda da revac tapmışdı. Böyük İslam alimleri neinki bunu haram saymamış, eksine, özleri mübarek mezara tevessül etmişler. Meselen,

[1] 2 >>