bu
müddet erzinde ölüm
onu apardı.
İndi o – kiçik, yazıq oğlan
öz dar çarpayısında men
onu oyanarken
gördüyüm kimi uzanıb;
onun ancaq gözlerini
bağlayıblar, onun ağıllı,
qara gözlerini…, Ellerini
ağ köyneyin üzerinde
çarpazlayıblar ve onun
çarpayısının her
küncünde dörd şam
yanır.
Men ona baxmağa,
yerimden terpenmeye
qorxuram, çünki şamın
odu terpenir ve kölgeler
onun sifetinde, sıxılı
dodaqlarında oynayır ve
onda mene ele gelir ki,
onun cizgileri canlanır ve
men inanmağa hazıram
ki, o ölmeyib, indice
oyanacaq ve öz cingiltili
sesi ile mene uşaqcasına,
nezaketli nese deyecek.
Ancaq men bilirem ki, o
ölüb, men ona baxmaq
istemirem, çünki ümidin
lezzetini ve teessüf
acısını dadmaq
istemirem.
Men bilirem, bilirem,
menim körpem dünen
ölüb, – indi menim üçün
heyatla serbest oynayan
ve menim varlığımdan
xebersiz olan yalnız sen
varsan. Ancaq sen – meni
heç vaxt tanımayan ve
hemişe sevdiyim sen…
Men beşinci şamı
yandırdım ve onu
arxasında oturduğum
stolun üstüne qoydum.
Men öz ölen körpemle
tek qala ve öz derdimi
qışqıra bilmirem ve bu
çetin deqiqelerde seninle
danışmayıb, kiminle
danışa bilerem, axı sen,
hemişeki kimi menim
üçün her şeysen!
Ola biler ki, men seninle
aydın danışa
bilmeyecem, belke de
sen meni
anlamayacaqsan –
menim fikirlerim qarışıb,
gicgahımda nese
döyünür ve bütün
bedenim ağrayır.
Deyesen, menim
qızdırmam var; belke de,
men de indi evden eve
yayılan qripe
yoluxmuşam ve bu yaxşı
olardı, çünki onda men
de öz körpemin arxasınca
gederdim ve her şey öz
özüne yoluna düşerdi.
Herden menim gözlerim
qaralır, ola biler ki, men,
bu mektubu sona qeder
yazıb qutara
bilmeyecem, ancaq men
bütün qüvvemi
toplayacam ki, heç
olmasa bir defe, yegane
bu bir defe seninle
danışım, meni heç zaman
tanımayan sevgilim.
Ancaq seninle danışmaq
isteyirem, ilk defe sene
her şeyi demek
isteyirem; sen menim,
hemişe sene mexsus
olan bütün heyatımı
bileceksen, baxmayaraq
ki, sen onun

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>