haqqında
heç vaxt heç ne
bilmemisen.
Amma sen menim sirrimi
ancaq men ölsem
bileceksen ki, mene
cavab yazmaq
mecburiyyetinde
qalmayasan, – ancaq
eger meni indi ağuşuna
alan qızdırma sonun
başlanğıcıdırsa.
Eger indi mene yaşamaq
qismet olsa, men bu
mektubu cıracam ve
yene de hemişe
susduğum kimi susacam.
Ancaq eger sen onu
elinde tutursansa, bil ki, o
mektubda ölen insan
sene öz heyatını danışır,
o heyatını ki, özünü derk
eden ilk andan son
saniyesine kimi sene
mexsus olub.
Menim sözlerimden
qorxma, – ölmüş insan
heç vaxt heç ne istemir,
ne sevgi, ne halına
acımaq, ne
sakitleşdirmek.
Menim senden yegane
isteyim budur ki, sen
menim acılarımın sene
dediklerine inanasan.
Hamısına inan, men
senden ancaq bunu
isteyirem: heç kim öz
yegane balasının ölüm
saatında yalan danışmaz.
Men sene bütün heyatımı
danışacam, hansı ki,
ancaq seni tanıdığım
andan başlayıb.
O güne qeder her şey
tutqun ve solğun idi,
hansına ki, menim
yaddaşım heç vaxt çönüb
baxmır ve hansı ki sanki
ne vaxtsa içinde insanlar
yaşayan hörümçek toru
ile örtülüb.
O insanlar ki, men onları
çoxdan üreyimden
çıxartmışam.
Sen peyda olanda menim
on üç yaşım var idi ve
men senin indi elinde bu
mektubu – menim
heyatımın sonuncu
nefesini tutduğun evde
qalırdım; ele hemin
mertebede, senin evinle
üzbeüz evde. Sen yaqin
ki,artıq bizi, çinovnikin
dul arvadını ve arıq
yeniyetmeni
xatırlamırsan. Sen yeqin
ki, heç vaxt bizim adımızı
eşitmemisen, çünki bizim
qapımızda heç vaxt ad
olmayıb ve heç kim heç
vaxt gelib bizi
soruşmayıb.
Hem de bu lap çoxdan
olub, on beş, on altı il
bundan qabaq, yox
sevgilim, sen, elbette,
bunu xatırlamırsan;
ancaq men – men her
xirdalığı herislikle
xatırlayıram, ele bil senin
haqqında ilk defe
eşitdiyim, seni ilk defe
gördüyüm o gün, o saat
dünen olub, nece de
xatırlamayım, axı onda
menim üçün dünya
açılmışdı!
İcaze ver, sevgilim, sene
her şeyi lap evvelden
danışım, saatının dördde
birini mene hediyye

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>