Heç kim meni neyese
mecbur ya da qadağan
etmirdi, men tecrübesiz
ve saf idim; men öz
taleyime uçuruma atılan
kimi atılırdım.
Daxilimde yaranan her
hissde men sene –
xeyallarımın obrazına
inanırdım; menim atam
çoxdan ölmüşdü, öz
problemleri ile yaşayan,
kasıb dul qadın olan
anamdan men uzaq idim,
yüngül düşünceli mekteb
refiqelerimden uzaq
gezirdim, çünki onlar
menim üçün yüksek
ehtiras hesab olunan
şeyle amansızcasına
oynayırdılar – ve
daxilimde adi halda olan
ve qefilden yaranan
bütün hisler ancaq sene
ünvanlanmışdı.
Sen menim üçün – nece
izah edim – ayrılıqda
götürülen bütün
müqayiseler çox dardı –
sen menim üçün ele her
şey idin, bütün heyatım
idin.
Her şey seninle aidiyyatı
olduğu qeder mövcud idi,
menim heyatımda ancaq
seninle bağlı olan şeyler
özüne mena qazana
bilirdi. Sen menim bütün
heyatımı deyişdin.
O vaxta kimi laqeyd ve
tenbel şagird olan men
qefilden sinif elaçısına
çevrildim; men yüzlerle
kitab oxuyurdum, çünki
bilirdim ki, sen kitabları
sevirsen; anam
teeccüblenirdi ki, men
birden inanılmaz hevesle
royalda ifa etmeyi meşq
edirem, bele ki, mene ele
gelirdi ki, sen musiqini
sevirsen.
Men öz paltarlarımı
temizleyib tikirdim ki,
senin gözüne seliqesiz
geyimli çıxmayım ve
mekteb önlüyümün
üstünde anamım
paltarının parçasından
tikilmiş dördbucaq
formalı yamaqdan çox
ezab çekirdim.
Qorxurdum ki, sen bu
yamağı görersen ve
mene rişxend edersen,
ona göre de men
pillekenle qalxanda
kitablarla dolu çantamı
sol küncüme sıxaraq
qaçırdım ve qorxudan
esirdim ki, sen menim
geyimimdeki bu eybi
görmeyesen.
Ancaq menim bu qorxum
ne qeder de gülmeli idi,
axı sen mene heç vaxt,
demek olar ki, heç vaxt
baxmırdın…
… Ancaq yene de: menim
bütün günü işim – gücüm
ancaq seni gözlemek idi.
Bizim qapımızda yumru
gözlük var idi ki, ordan
baxanda senin qapın
görsenirdi.
Bu deşik – yox, sevgilim,
gülme, hetta indi de men
onun arxasında
keçirdiyim saatlara göre
utanmıram – menim
dünyaya

[1] 2 3 >>