Ve bir gün anam meni
tentene ile öz otağına
çağırdı ve dedi ki,
menimle ciddi
danışmalıdır. Menim
rengim ağardı, üreyim
çırpınmağa başladı ki,
göresen anam menim
sirrimden xeber tutub, ya
şübhelenmeyib ki.
Menim ilk fikrim senin
haqda – meni dünya ile
bağlayan sirr haqda oldu.
Ancaq sanki anam özü
utanırdı.
O meni öpdü (hansı ki,
bunu heç vaxt
etmemişdi), meni
yanında divanda
eyleşdirdi ve hıqqına –
hıqqına, qızararaq
danışmağa başladı ki,
onun qohumu olan tacir
ona evlenmek teklifi edib
ve anam da ancaq
menim xatirime teklifi
qebul edib.
Üreyim daha da berk
döyünmeye başladı. –
Amma biz burda
qalacayıq, he? – men
birteher soruşdum. – Yox,
biz İnsburqa köçeceyik,
orda Ferdinandın ela
villası var.
Bundan artıq heç ne
eşide bilmedim. Gözlerim
qaraldı. Sonradan bildim
ki, huşumu itirmişem.
Eşidirdim ki, anam qapı
arxasında dayanan
atalığıma deyir ki, men
qefilden silkelenerek
yere yıxılmışam.
Sonrakı günlerde nelerin
baş verdiyini, men –
balaca uşaq böyüklerin
isteyine qarşı nece
mübarize apardığımı
tesvir ede
bilmeyecem.Hetta indi,
bu barede yazanda
menim ellerim esir.
Men öz sirrimi aça
bilmirdim, buna göre de
menim müqavimetim
sadece uşaq şıltaqlığı
kimi qebul olunurdu. Heç
kim artıq menimle
danışmırdı, her şey
menim arxamca edilirdi.
Seyahete hazırlıq üçün
menim mektebde
olduğum saatları
seçirdiler.
Her gün eve qayıdıb
görürdüm ki, daha bir
eşyamız ya satılıb, ya da
aparılıb.
Gözlerimin önünde
evimiz ve onunla beraber
menim heyatım dağılırdı
ve bir defe men
mektebden qayıdanda
bildim ki, bu gün bize
mebel daşıyanlar gelib ve
her şeyi aparıblar.
Boş otaqlarda yola
düşmeye hazır olan
sandıqlar qalmışdı ve
men anamla burda daha
bir, sonuncu geceni
keçirmeli idik ve sehersi
gün İnsburqa getmeli
idik. Bu sonuncu gün men
bütün aydınlığı ile başa
düşdüm ki, senden
uzaqda yaşaya bilmerem.
Öz xilasımı ancaq sende
görürdüm. O vaxt ne
düşünürdüm ve
ümumiyyetle düşüne
bilirdimmi – bunu

[1] 2 3 >>