Axır ki, – saat 2-3 arası
olardı – men binanın giriş
qapısının sesini, sonra ise
pillekende addım
seslerini eşitdim. O an
men daha soyuğu hiss
elemedim.
Eksine sanki qızdırmam
qalxdı. Astaca qapını
açdım ki, senin qarşına
çıxım, ayaqlarına yıxılım…
Ah, men hetta bilmirem
ki, onda men, axmaq
qızcığaz ne ede bilerdim.
Addımlar yaxınlaşırdı.
Eserek qapının
ceftesinden tutdum.
Bu sen idin, yoxsa kimse
başqası? He, sevgilim, bu
sen idin, ancaq tek
deyildin.
Men boğuq gülüş sesi,
paltar xışıltısı ve senin
sakit sesini eşitdim – sen
eve hansısa qadınla
qayıdırdın… Men o geceni
nece keçirdiyimi
bilmirem.
Seher saat 8 – de ise
meni İnsburqa apardılar;
menim artıq müqavimet
göstermeye gücüm
qalmamışdı…
… Menim körpem dünen
öldü, indi men yene de
tek qalacam, eger hele
yaşaya bilecemse. Sabah
qara geyimli yad adamlar
gelecek, özleri ile tabut
getirecekler, ve körpemi
– menim yazıq, yegane
balamı o tabutun içine
qoyacaqlar.
Ola bilsin ki, dostlarım
gelecek, özleri ile çeleng
getirecekler, ancaq
güllerin tabutun yanında
ne menası var axı…
Meni sakitleşdirmeye
çalışacaqlar, nese sözler,
sözler, sözler
deyecekler…
Ancaq ne xeyri var?
Bilirem ki, onsuz da yene
de tek qalacam. İnsanlar
arasında tenha
qalmaqdan da daha
dehşetli ne ola biler ki?
Men bunu hele onda,
İnsburqda keçirdiyim
sonsuz iki ilde, 16 yaşdan
18 yaşına kimi öz
ailemde esir kimi
yaşayanda başa
düşmüşdüm.
Sakit adam olan atalığım
menimle yaxşı
davranırdı; anam ele bil
ki, qarşımda günahlarını
yumaq üçün bütün
isteklerimi yerine
yetirirdi.
Cavan oğlanlar menimle
münasibet qurmaq
isteyirdiler ancaq men
onları redd edirdim. Men
sende uzaqda xoşbext
olmaq, razı olmaq
istemirdim.
Men qesden tenhalığın
qaranlığına qapanırdım.
Mene alınan yeni
paltarları geyinmirdim,
konsertlere ve teatrlara
baş çekmeye, pikniklere
getmeye etiraz edirdim.
Demek olar ki, evden
çıxmırdım – inanırsan,
sevgilim, men iki il
yaşadığım bu kiçik
şeherin heç

[1] 2 3 >>