10 dene
küçesin de tanımırdım.
Men yanırdım ve yanmaq
isteyirdim, özümü keder
damcıları ile serxoş
edirdim, ancaq bu da seni
görmemek kimi bir
derdimi unutdura
bilmirdi. Bundan başqa,
men istemirdim ki, meni
öz ehtirasımdan
ayırsınlar, men yalnız
seninle yaşamaq
isteyirdim.
Men evde tek otururdum,
günlerle heç ne
elemirdim ve ancaq seni
düşünürdüm, seninle
bağlı xatireleri, her
görüşümüzü, her
gözlediyim anı
xatırlayırdım: sanki
sehnedeymişem ki, bu
xırda hadiselerin her
birini öz tesevvürümde
canlandırırdım.
Ve bu anları defelerle
xeyalımda
canlandırdığımdan
uşaqlığım menim
yaddaşımda ele ilişib ki,
men her şeyi indi o vaxt
olduğu kimi isti hiss
edirem.
O vaxtlar men ancaq
seninle yaşayırdım. Senin
kitablarını alırdım, adın
qezetde çekilen gün
menim üçün bayram
olurdu. İnanırsan, senin
kitablarını o qeder
oxumuşdum ki, hamısın
ezber bilirdim.
Eger meni gecenin bir
yarısı oyatsaydılar ve
tesadüfi bir setri
deseydiler, men hetta
indi, 13 ilden sonra da o
setrin karıxmadan ardını
deye bilerdim. Senin her
sözün menim üçün
evanqeliya, dua kimi idi.
Bütün dünya ancaq
seninle elaqede mövcud
idi.
Men Vyana qezetlerinden
konsertler, premyeralar
haqqında oxuyurdum ve
düşünürdüm ki, onlardan
hansı seni celb ede biler.
Ve hemin axşam gelib
çatanda men uzaqdan
uzağa xeyallarımda seni
müşayiet edirdim: budur,
sen zala daxil olursan, öz
yerinde eyleşirsen. Men
bunu min defelerle
tesevvür elemişdim,
çünki seni bir defe
konsertde görmüdüm.
Ancaq bütün bu tenha
uşağın yaşadığı menasız
ezabları danışmağın ne
menası var?
Bunları heç vaxt heç
neden şübhelenmeyen,
heç neyi hiss etmeyen
birine danışmağın ne
menası var axı? Eslinde,
men o zaman uşaq idim
mi?
Menim 18 yaşım var idi,
küçede genc oğlanlar
mene baxırdılar, ancaq
bu meni lap
esebleşdirirdi. Sevgi ve
ya senden başqa
kiminlese sevgi oyunu
mene ağlasığmaz gelirdi,
hetta bu barede
düşünmeyi bele sene
qarşı xeyanet kimi

<< 1 [2] 3 >>