hesab
ederdim.
Menim sene olan
ehtirasım deyişmez
qalmışdı, ancaq
uşaqlığımın bitmesi ile
bu daha da alovlu
olmuşdu.
Ve o vaxt senin qapının
zengini basan qızın başa
düşmediyi indi menim
üçün arzuya çevrilmişdi:
özümü hediyye etmek,
sene teslim olmaq…
Etrafımdakılar meni
kobud hesab edirdiler,
vehşi adlandırırdılar, men
ise dişlerimi sıxaraq
sirrimi gizleyirdim. Ancaq
men qerarımı vermişdim.
Menim bütün
düşüncelerim ve
cehdlerim yalnız bir yere
ünvanlanmışdı: geriye,
Vyanaya, senin yanına.
Ve menim bu isteyim ne
qeder anlaşılmaz ve
menasız görsense de
men isteyime çatdım.
Atalığım imkanlı adam idi
ve mene öz qızı kimi
baxırdı ancaq men sert
olaraq dedim ki, öz
heyatım üçün özüm pul
qazanmaq isteyirem ve
axır ki, men Vyanaya
qayıtmağa ve bir
qohumumuzun hazır
paltarlar dükanında işe
düzelmeye nail oldum.
Mence artıq texmin
eleyirsen men dumanlı
bir payız gecesinde,
nehayet ki, nehayet ki,
Vyanaya gelib çatanda
yollandığım ilk yer hara
oldu… Çamadanlarımı
vağzalda qoyub
tramvaya mindim. Mene
ele gelirdi ki, o sürünür,
her dayanacaq meni
özümden çıxardırdı.
Senin pencerende işıq
yanırdı. Üreyim
ayaqlarımın altına düşdü.
Ancaq indi meni bu qeder
soyuq qarşılayan şeher
xeyalımda canlandı,
ancaq indi men özüm
senin, arzumun
yaxınlığını hiss ederek
canlandım.
Men axı derk elemirdim
ki, senden uzaqda
olanda, bizi dağlar, çaylar
ayıranda da men sene
yad idim, ele indi senin
pencerenin altında
dayananda da…
Men dayanıb yuxarıya
baxırdım; orda işıq,
doğma ev, sen, menim
bütün dünyam var idi. İki
il idi ki, men bu saatı arzu
edirdim ve indi o mene
hediyye olunmuşdu.
Men bütün geceni işıq
sönene qeder senin
pencerenin altında
dayandım. Ancaq onda
men özüme yaşamaq
üçün yer axtarmağa
yollandım.
Her gece men bax bele
senin pencerenin altında
dayanırdım. Saat 6 – ya
kimi maqazinde ağır,
yorucu işle meşğul
olurdum.
Ancaq men bu
narahatıeğa sevinirdim,
çünki o meni

<< 1 2 [3] 4 5 >>