Üreyim şiddetle
döyündü. İstemeden
addımlarımı yavaşatdım
ve qarşısıalınmaz bir
marağa tabe olaraq
çönüb baxdım: sen
dayanıb menim arxamca
baxırdın.
Ve senin marağından ve
diqqetinden başa
düşdüm ki, sen meni
tanımadın. Sen meni ne
onda, ne sonradan – heç
vaxt tanımadın.
Sevgilim, o deqiqenin
kederini sene nece izah
edim? Axı onda men
taleyimin menim
ömrüme yazdığı bexti –
senin terefinden heç vaxt
tanınmamaq ağrısını ilk
defe hiss eledim.
Kederimi sene nece
çatdırım axı?
Bilirsen, İnsburqda
yaşadığım iki il erzinde
senin haqqında
düşünende ve ancaq
bizim Vyanadakı gelecek
görüşümüzü arzu etdiyim
anlarda, men ehval –
ruhiyyeden aslı olaraq
özüm üçün sevincli ve ya
kederli şekiller çekirdim.
Her şey tesevvürümde
yaşanmışdı; qemli
deqiqelerde men
tesevvür edirdim ki, sen
meni özünden
iteleyirsen, rişxendle
menden üz çevirirsen,
çünki men çox eybecer
ve ehemiyyetsizem.
Men xeyalımda senin
soyuqluğunun,
laqeydliyinin yaradacağı
bütün ezabları
yaşamışdım, amma hetta
bu keder deqiqelerinde,
özümü senin sevgine
layiq bilmediyim anlarda
bele men bu cür qorxulu,
ölümcül şey haqqında
tesevvür ede bilmezdim.
İndi başa düşürem ki, kişi
üçün bir qızın, qadının
sifeti nece de deyişken
olur.
O sanki özünde o ehtirası,
uşaq hissiyatını, ruhi
yorğunluları özünde eks
etdiren bir güzgüdür ve
yaddaşdan da güzgüdeki
şekil kimi tez silinib gedir.
Ona göre de kişi üçün
qadını tanımaq çetindir,
eger iller onun sifetinde
işığın ve kölgenin
oyununu deyişibse ve
eger paltar onun üçün
yeni çerçive yaradıbsa.
Eslinde o adam ağıllıdır
ki, öz taleyine tabe olur.
Ancaq men hele çox
cavan idim ve senin
unutqanlığını
anlamırdım, çünki senin
haqqında çox
düşündüyüm anlarda
mene ele gelirdi ki, sen
de herden meni
düşünürsen ve
gözleyirsen.
Senin üçün heç kim
olduğumu bilerek nece
yaşaya bilerdim axı?
Ve senin baxışların
tesirinden yaranan ilk
oyanma ve mene
anladan ki heç ne meni
sene xatırlatmır, heç bir
nazik

[1] 2 3 ... 8 >>