nece
diqqetcil, sade ve tebii
oldun; ele ilk
deqiqelerden sen
menimle ele serbest,
dostcasına danışdın ki,
men eger artıq uzun
müddetden beri senin
olmasaydım bele, sen ele
hemin an meni özüne
bağlayardın.
Ah, sen heç bilmirsen,
menim 5 illik
gözlentilerimi
doğruldaraq menim nece
böyük bir arzumu heyata
keçirdin…
Biz stoldan qalxanda
artıq gec idi. Restoranın
çıxışında sen menden
eve telesib
telesmediyimi soruşdun.
Men seninle getmeye
hazır olduğumu nece
gizlede bilerdim?! Dedim
ki, hele vaxtım var.
Onda sen bir saniye
düşünerek bir az söhbet
elemek üçün senin evine
getmeyi teklif etdin.-
Memnuniyyetle! – men
qeyri – bir hisse tabe
olaraq dedim ve o an hiss
eledim ki, cavabımın bele
tezliyi seni sevindirmek
ve razı salmaqla yanaşı,
hem de çox
teeccüblendirdi.
Men indi senin
teeccübünü başa
düşürem: men bilirem ki
qadınlar adeten tabe
olmaq isteklerini
gizledirler, hetta teklikde
istekden yansalar bele,
özlerini qorxmuş ve ya
utanmış gösterirler ve
ancaq uzun xahişlerin ve
yalançı vedlerin sonunda
razılıq verirler.
Men bilirem ki, ola biler
ki, bu cür devete ya
sevgini çörek qazanmaq
üçün istifade eden
fahişeler ya da tamamile
tecrübesiz qızlar bele
celd razılıq verirler. Ancaq
menim cavabımda
minlerle darıxdırıcı
günün neticesinden
yaranan daxili istek,
heves var idi.
Ele, ya da bele, sen
teeccüblenmişdim, men
seni maraqlandırmışdım.
Men hiss edirdim ki, sen
mene oğrunca, teeccüble
nezer yetirirsen.
Senin sehvsiz hissiyatın,
insanları tanımaq
bacarığın o deqiqe sene
demişdi ki, bu ince
görünüşlü qızda nese bir
tapmaca, qeyri adilik var.
Sende maraq oyanmışdı
ve senin ehtiyyatlı
suallarından başa
düşürdüm ki, sen bu
tapmacanı tapmağa
çalışırsan.
Ancaq men birbaşa
cavablardan qaçırdım, öz
sirrimi açmaqdansa senin
gözünde sadelövh
görsenmeyi üstün
tuturdum.
Biz senin evine qalxdıq.
Sevgilim, bağışla, ancaq
sen başa düşe bilmezsen
men hansı hisslerle
hemin pillekenleri
qalxdım.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 8 >>