sevirem.
Sen çoxdan qayıtmışdın,
men bunu seni işıq yanan
pencerenden görürdüm,
ancaq mene yazmırdın.
Menim bu son saatımda
senden bir misra bele
qalmayıb, bütün heyatımı
vereceyim bir misra
bele…
Men hövsele ile
gözleyirdim, ancaq sen
meni çağırmadın, bir
misra da yazmadın
mene… bir misra da…
… Menim körpem dünen
öldü – o hem de senin
körpen idi. Bu hem de
senin körpen idi, sevgilim
– hemin üç geceden
birinin körpesi; sene and
içirem ve sen özün de
bilirsen ki, ölüm
qarşısında insan yalan
danışmaz. Bu bizim
körpemiz idi, and içirem,
çünki mene seninle
olduğum saatdan
körpem doğulan güne
qeder bir kişi de
toxunmamışdı.
Men bedenimi sen ona
toxunduğun andan
etibaren müqeddes
hesab edirdim.
Men axı özümü menim
üçün her şey olan seninle
ve tesadüfen qarşıma
çıxan birisi ile nece böle
bilerdim? Bu bizim
körpemiz idi, sevgilim,
menim derin sevgimin ve
senin qayğısız ve axıcı
sığallarının körpesi, bizim
körpemiz, bizim
oğlumuz, bizim yegane
uşağımız.
Ancaq sen menden
soruşa bilersen – belke
qorxu ile, belke de,
teeccüble – soruşa
bilersen ki, niye men
bizim uşağımız haqqında
uzun iller susmuşam ve
bu barede yalnız indi, o
burada qaranlıqda
uzanıb, gözlerini
hemişelik yumanda
danışıram.
Amma men bunu sene
nece deye bilerdim? Sen
heç vaxt mene, namelum
qadına, heç bir
müqavimetsiz, birce
sözünle sene teslim olan
üç gecenin tesadüfi
refiqesine inanmazdın,
inanmazdın ki, men
hemişe sene sadiq
olmuşam ve yalnız şübhe
ile bu uşağı özününkü
hesab ederdin.
Hetta eger menim
sözlerim sene
heqiqeteuyğun görsense
bele, sen heç vaxt gizli bir
fikirden ezab ola
bilmeyecekdin ki, men
seni, varlı insanı yad bir
uşağın qayğıları ile
bağlamağa çalışıram. Sen
mene şübhe ile
yanaşardın ve bizim
aramızda kölge, qarışıq,
nezereçarpmaz
etibarsızlıq kölgesi
qalardı. Men bunu
istemirdim.
Hem de men seni
tanıyırdım axı; men seni
senin özünü tanıdığın
kimi tanıyırdım, başa
düşürdüm ki, sene –
qayğısız,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>