yüngül şeyleri
seven, sevgide ancaq
oyun axtaran birine ata
olmaq, kiminse taleyine
cavabdeh olmaq ağır
gelerdi.
Sen – tam serbestliye
öyreşmiş insan – özünü
mene bağlanmış hesab
ederdin.
Ve bilirem ki, sen
özünden aslı olmadan
mene seni özüme
bağladığıma göre nifret
ederdin.
Belke de, bir saatlıq,
belke de bir neçe
deqiqelik men seninçün
ağırlıq, yük olardım –
men ise öz qürurumdan
isteyirdim ki, sen bütün
ömrün boyu menim
haqqımda qayğısız ve
narahatlıqsız düşünesen.
Ancaq, teessüf ki, sen
menim haqqımda heç
zaman düşünmedin,
meni unutdun…
Men seni
günahlandırmıram,
sevgilim, yox, qetiyyen
günahlandırmıram!
Eger bu setirlerde bir
damcı da olsun keder hiss
eliyirsense meni bağışla,
axı menim körpem, bizim
körpemiz menim
yanımda, şam işığının
şüaları altında ölü şekilde
uzanıb; men
yumruğumla Allahı
hedeledim ve onu qatil
adlandırdım, fikirlerim
çox qarışıb.
Şikayetimi bağışla, onları
mene bağışla! Axı men
bilirem ki, sen qelbinin
derinliyinde mülayim ve
xeyirxahsan, sen her
kese, sene müraciet eden
yad insanlara bele kömek
edirsen.
Ancaq senin yaxşılığının
da özünemexsus
xüsusiyyeti var, o her kes
üçün açıqdı, her kes
ondan eline sığdığı qeder
nese qoparda biler; o
böyükdü, serhedsizdi,
ancaq bağışla meni, o
tenbeldir, o xatırlanmağı,
xahişi gözleyir.
Sen ancaq seni çağıranda,
sene ehtiyyac olanda
kömek edirsen,
utandığından ve
zeiflikden kömek edirsen,
yaxşılıq üçün hazır
olduğundan deyil.
Sen – icaze ver bunu
sene deyim – kömeye
ehtiyyacı olan insanı,
özün kimi şen, qayğısız
insanlardan heç de çox
sevmirsen.
Ancaq senin kimi
insanlardan, lap en
xeyirxahlarından bele
nese istemek çetindir.
Bir defe men uşaq olanda
gözlükden senin qapını
döyen bir dilençiye nece
pul verdiyini gördüm.
Sen, o heç hele senden
heç ne istememiş ona pul
verdin, hetta çox pul
verdin, ancaq bunu
necese qorxu ve
teleskenlikle etdin, sanki
isteyirdin ki, o tez çıxıb
getsin; ve sanki sen

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>