Elbette, men bilirem ki,
sen onda hetta bu uşağın
sene mexsus olmasından
tam emin olmasan bele
mene kömek ederdin,
mene ürek – direk
vererdin, pul vererdin,
çoxlu pul, ancaq bunların
hamısını sadece
xoşagelmez haldan
tezlikle canını qurtarmaq
üçün ederdin; men hetta
düşünürem ki, sen meni
uşağı mehv etmeyim
üçün dile tutardın.
Men ise bundan çox
qorxurdum, çünki eger
sen bunu isteseydin, men
sene nece etiraz ede
bilerdim axı? Ancaq bu
uşaq menim üçün her şey
idi; axı o senden idi,
senin özünün tekrarı idi,
ancaq yene de, xoşbext,
qayğısız, heç vaxt elimde
saxlaya bilmediyim SEN
yox, mene hemişelik
verilmiş SEN idi – men
hemişe bele düşünürdüm
– menim bedenime
mehkum edilmiş,
heyatımın ayrılmaz bir
hissesi olan SEN idi.
İndi men, axır ki, seni
elde ede bilmişdim,
menim daxilimde senin
heyatının nece inkişaf
etdiyini bütün varlığımla
hiss ede bilerdim, seni
yedizdire, içizdire,
sığallaya, öpe bilerdim.
Bax buna göre de,
sevgilim, men senin
uşağını daşıdığımı
bilende çox sevindim.
Bax buna göre men bunu
senden gizletmişdim –
artıq sen menim elimden
qaça bilmezdin.
Sevgilim, o vaxtlar men
tekce xeyallarımda
canlandırdığım xoşbextlik
anlarını yaşamadım;
menim bextime hem de
dehşet ve keder ayları,
insan alçaqlığına olan
iyrenclik de düşdü.
Mene çox çetin oldu. Son
aylarda maqazine gede
bilmirdim, çünki
qohumlarım menim
veziyyetimi görüb,
valideynlerime xeber
vere bilerdiler. Anamdan
pul almaq istemirdim ve
özümde saxladığım bezi
qiymetli eşyaları
satmaqla yaşayırdım.
Doğuşa bir hefte qalmış
menim skafımdan axırıncı
pullarımı oğurladılar ve
men doğum
sığınacağında yatmalı
oldum.
Ora, ağır ehtiyyacdan
yalnız en kasıb,
unudulmum insanlar
gedirdiler, orda o
dilençiler yuvasında
senin körpen doğuldu.
Sığınacaqda her şey
dehşetli idi – her şey
olduqca yad görsenirdi
ve orada uzanan bizler
bir – birimize yad idik ve
nifret edirdik; yalnız
ümumi bedbextlik,
ümumi keder hamımızı
bu boğuq,

[1] 2 3 ... 7 >>