xloroform ve
qanla qidalanan, qışqırtı
ve çığırtılarla dolu
palataya getirib salmışdı.
Orada men bütün
alçaqlıqlarla, menevi ve
fiziki biabırçılıqla
üzleşdim; mecburi
yaxınlıqdan ezab
çekdiyim fahişeler ve
xestelerden, gülerek,
örtüyü çekerek, yalançı
alim görünüşü ile
kömeksiz qadınlara
toxunan genc
hekimlerden; orada
insanın utancını baxışlarla
iyneleyir ve sözlerle
alçaldırlar.
Senden qalan sadece
adın yazılan lövhecik
olur, kiçik refde uzanan
ise – sadece terpenen at
parçası, öyrenmek üçün
ortalığa qoyulmuş eşya
olur; he, öz evlerinde
onları seven, qayğıkeş
erlerine uşaq veren
qadınlar heç vaxt bile
bilmezler, tenhalıqda,
kömeksiz şekilde, az qala
labarotirya stolunda
doğmaq ne demekdir!
Hetta indi, men hansısa
kitabda “cehennem”
sözüne rast gelende men
özümden aslı olmadan
hemin palatanı
xatırlayıram.
Bağışla, bağışla ki, bu
haqda danışıram. Ancaq
men bunu birinci ve
sonuncu defedir ki
edirem; bir de heç vaxt,
heç vaxt bu haqda
danışmayacam.
Men 11 il susmuşam ve
tezlikle hemişelik
susacam; ancaq heç
olmasa birce defe men
özümde güc tapıb, car
çekmeliyem ki, menim
heyatımın xoşbextliyi
olan ve indi çarpayıda
nefessiz uzanan körpe
mene nece baha başa
gelib.
Men bunları çoxdan
unutmuşdum, uşağımın
gülüşünde,
xoşbextliyinde
unutmuşdum; ancaq indi
o öldükden sonra keder
yeniden canlanır ve men
qışqıra bilmirem, ancaq
heç olmasa birce –
yegane defe ruhumu
sakitleşdirmeliyem.
Ancaq men seni yox,
çekdiyim ezabları bu
qeder menasız eden
Allahı günahlandırıram.
And içirem ki, seni
günahlandırmıram ve heç
vaxt senin eleyhine
olmamışam.
Hetta bedenim doğum
ezabları ile yananda, ağrı
meni ruhumu
parçalayanda bele men
seni Allah qarşısında
günahlandırmamışam;
heç vaxt o gecelere göre
peşman olmamışam, heç
vaxt sene olan sevgimi
lenetlememişem; hemişe
seni sevmişem ve
görüşümüzü
arzulamışam.
Ve eger sığınacaqdakı o
dehşetli saatlar
tekrarlansaydı ve men
evvelceden meni

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>