açıq – aşkar
sene xas olan ikilik,
ciddiliyin ve serbestliyin
qarışığı emele gelmeye
başlamışdı ve o sene ne
qeder çox oxşayırdısa
men onu bir o qeder de
çox sevirdim.
O yaxşı oxuyurdu,
fransızca yaxşı danışırdı,
onun defterleri bütün
sinifde en seliqeli idi ve o
özünün qara kostyumu
ve ağ matros kurtkasında
nece de gözel görsenirdi!
O harda olursa olsun
hemişe diqqeti celb
edirdi; men onunla
Qradoda çimerlikde
gezerken qadınlar
dayanar ve onun uzun,
rengli saçlarını
sığallayardılar; o
Zemmerinqde buzda
sürüşende insanlar
heyranlıq hissi ile ona
baxırdılar.
O bax bele, gözel
görünüşlü ve ince idi.
Keçen il o Terezianumda
internata qebul oldu ve
öz forması ve qılıncı ile
18 – ci esr cengaverlerine
oxşayırdı – indi ise onun
eyninda sadece köynek
var ve o elleri sinesinde
çarpazlanmış halda,
göyermiş dodaqlarla
çarpayısında uzanıb.
Ancaq ola biler ki, sen
soruşasan men körpemi
bele cah – celal içinde
nece böyütmüşem, ona
yüksek cemiyyetin rahat,
qayğısız heyatını nece
hediyye ede bilmişem.
Sevgilim, men seninle
qaranlıqdan danışıram,
utanmıram, deyecem,
ancaq sevgilim, tekce
qorxma – men özümü
satırdım.
Men küçe qadını, fahişe
adlandırılan insana
çevrilmemişdim, ancaq
özümü satırdım.
Menim varlı dostlarım,
varlı sevgililerim olurdu;
evvelce men onları
axtarırdım, sonra ise
onlar meni, çünki men –
bilmirem, fikir vermişdim,
ya yox – çox gözel idim.
Görüşdüyüm her kes
mene minnetdar olurdu,
mene bağlanırdı, her kes
meni çox sevirdi – tekce
sen heç vaxt meni
sevmedin, ancaq sen!
Bu etirafımdan sonra
mene rişxend edirsen?
Yox, bilirem ki, sen bunu
etmezsen; bilirem, sen
her şeyi başa düşürsen,
bunu da başa düşeceksen
ki, men bunu ancaq sene
göre, senin ikinci
“sen”ine göre, senin
körpene göre edirdim.
Bir defe doğum
sığınacağının palatasında
men kasıblığın dehşetine
toxunmuşdum, bilirdim
ki, kasıbı hemişe
tapdalayırlar, alçaldırlar,
ki, o bu dünyada hemişe
qurbandır ve men heç
vaxt

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>