imkan vermezdim
ki, senin uşağın, senin
sarışın, ince körpen quyu
dibinde, aclığın, küçe
vehşiliyinin ve
alçaqlığının arasında,
çirkli havada böyüsün.
Men istemedim ki, onun
ince dodaqları kobud
sözler işletsin, onun ağ
bedenciyine kasıblığın
sert, kobud paltarı
toxunsun – senin
körpenin her şeyi, bütün
zenginlikleri olmalı idi, o
sene qeder, senin heyat
sferana qeder yükselmeli
idi. Buna göre, ancaq
buna göre men özümü
satırdım.
Menim üçün bunda heç
bir qurban yox idi, bele
ki, o şeyler ki, şeref ve
biabırçılıq adlandırılır,
onların menim gözümde
heç bir menası
qalmamışdı; sen meni
sevmirdin, yegane şexs
ki, menim bedenim
mexsus idi, qalanları ise
menimçün maraqsız
idiler.
Kişilerin qayğıları ve
hetta onların semimi
hisleri mende heç ne
oyatmırdı, baxmayaraq
ki, men onlara çox
hörmet edirdim ve öz
bölünmüş sevgimi
xatırlayaraq onlara
yazığım gelirdi.
Tanıdığım her kes
menimle mülayim reftar
edirdi, qayğıma qalırdı,
hörmet edirdiler. Qoca
dul kişi olan bir qraf meni
öz qızı kimi çox sevirdi.
O, senin oğlunun
Terezaniuma qebul
olunması üçün çox çalışdı.
Üç, dörd defe o mene
evlenmek teklif eledi –
men indi qrafinya, Tirolda
efsanevi qesrin sahibesi
ola bilerdim, bütün
qayğıları ata bilerdim,
bele ki, uşağım xoş qelbli
ata, men ise mülayim,
diqqetcil er qazanardım.
Ancaq men etiraz etdim,
baxmayaraq ki, bu
etirazımla ona çox böyük
ezab verdim.
Belke de men başqa cür
hereket etseydim indi
haradasa sakit bir yerde
yaşayardım ve menim
körpem de yanımda
olardı, amma – niye de
etiraf elemeyim axı? –
men özümü kimese
bağlamaq istemirdim,
isteyirdim ki, istenilen
saatda senin üçün
serbest olum. Hardasa
qelbimin derinliyinde
hele de o keçmiş uşaq
arzusu yaşayırdı ki, sen
ne vaxtsa heç olmasa bir
saatlıq da olsa meni
çağıracaqsan.
Ve yalnız bu yegane
mümkün saatdan ötrü
men özümden her şeyi
uzaqlaşdırırdım, teki
serbest olum ve senin ilk
çağırışında özümü
çatdırım.
Ve bu saat heqiqeten

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>