de
gelib çatdı. Ancaq senin
ondan xeberin yoxdu, o
barede heç
şübhelenmirsen de,
sevgilim! Sen meni bu
defe de tanımadın – heç
vaxt, heç vaxt tanımadın
meni!
Men axı bundan evvel de
seninle teatrda,
konsertlerde, Praterde,
küçede qarşılaşmışdım –
her defe menim üreyim
donurdu, ancaq sen
mene baxmırdın: axı
men xarici görünüşce çox
deyişilmişdim, yöndemsiz
yeniyetmeden qadına
çevrilmişdim; deyirdiler
ki, men qeşengem; men
hemişe bahalı geyinirdim
ve heyranlarımın
etrafında olurdum.
Sen mende bir zaman
qaranlıq yataq otağında
gördüyün çelimsiz qızı
nece tanıya bilerdin?!
Herden menim yanımda
olan kişilerden kimse
sene salam verirdi; sen
salamla cavab verirdin ve
mene tesadüfi baxırdın,
ancaq bu soyuq baxış
sadece nezaket,
deqiqelik maraq elameti
idi; bu meni tanımayan,
yad, dehşetli derecede
yad bir baxış idi.
Yadımdadır ki, bir defe
bu verdiş elediyim
tanınmazlıq mene çox
ağır ezab verdi: bu
teatrda olmuşdu, men öz
dostumla lojada
oturmuşdum, sen ise
qonşu lojada.
Üvertura başladı, işıqlar
söndü ve men daha senin
üzünü göre bilmedim,
ancaq men öz yanımda
senin nefesini hemin
gece hiss etdiyim kimi
hiss edirdim.
Bizim lojalarımızı ayıran
mexmeri baryerden ise
senin elin görsenirdi,
senin ince, nazik elin.
Ve mende inanılmaz bir
istek yarandı ki, eyilib bu
yad, bir zaman meni
sığallayan sevimli eli
öpüm.
Musiqinin sesinden
narahatlanaraq men
özümü gücle saxlayırdım
ki, o ele dodağımla
toxunmayım. Birinci
aktdan sonra men
dostumdan xahiş eledim
ki, meni aparsın.
Men artıq qaranlıqda
senin yanında, sene bu
qeder yaxın ve inanılmaz
derecede uzaqlıqda
eyleşe bilmirdim.
Ancaq o saat gelib çatdı,
bir defe de çatdı,
dağılmış heyatımda
sonuncu defe çatdı.
Bu demek olar ki, bir il
bundan evvel, senin ad
gününün sehersi gün baş
verdi.
Ve maraqlıdır ki, men
bütün günü senin
haqqında düşünmüşdüm,
çünki senin doğum
gününü men hemişe
bayram kimi qeyd
edirdim. Seher tezden
men evden çıxdım,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>