çıxdın.
Men qızdırmalı kimi
esirdim, bir söz de deye
bilmirdim, meni bürüyen
narahatlığı üzerimden
ata bilmirdim.
Ele bu an bir zenci cütlük
ayaqqabılarını tez – tez
yere döyerek müasir bir
reqs ifa etmeye
başladılar ve bütün
diqqetler onlara yöneldi
ve bundan istifade
ederek, qalxdım,
dostuma dedim ki, indi
qayıdıram ve senin
ardınca çıxdım.
Sen vestibülde
qarderobun yanında
dayanıb meni
gözleyirdin; men
yaxınlaşanda sifetin
aydınlandı.
Gülümseyerek menim
qarşıma geldin ve men o
an başa düşdüm ki, sen
meni tanımadın, mende
ne yeniyetmeni, ne de
öten illerin qadınını
tanımadın; yene seni
mene nese yeni,
anlaşılmaz bir şey celb
edirdi.
– Mene bir saatınızı ayıra
bilersiz? – sen soruşdun
ve senin güvenli
tonundan başa düşdüm
ki, sen meni bir gecelik
almaq mümkün olan
qadınlardan hesab
edirsen.
– He, – men hemin esici
ve güvenli “he”ni dedim,
hansı ki, on il bundan
evvel qaranlıq küçede
sene yöndemsiz qızcığaz
demişdi.
– Ne vaxt görüşe bilerik?
– sen soruşdun.
– Ne vaxt isteseniz – men
senin qarşında
utanmadan cavab
verdim. Sen teeccüble
mene baxdın.
– İnde de mümkündür? –
bir qeder inamsız şekilde
soruşdun.
– He, – men cavab verdim
– gedek, – ve qarderoba
yaxınlaşdım ki, mantomu
götürüm. Bu an yadıma
düşdü ki, qarderobun
nömresi dostumda qalıb.
Geri qayıdıb uzun uzadı
izahatla nömreni istemek
mümkünsüz idi; ancaq
seninle keçireceyim ve
uzun illerdir arzuladığım
saatı da qurban vermek
istemirdim.
Bir deqiqe bele
düşünmeden gece
paltarının üstünden şal
atdım ve rütubetli,
dumanlı küçeye çıxdım.
Ne mantom, ne de
mülayim, meni seven
insan barede
düşünmeden, hansının ki
hesabına artıq neçe il idi
ki, yaşayırdım ve hansını
ki, en anlaşılmaz ve
alçaldıcı veziyyete
saldım: onunla artıq iki
ildir ki, yaşayan sevgilisi
yad bir adamın bir işaresi
ile qaçır.
Ah, men öz alçaqlığımı ve
hörmetsizliyimi,
hereketimin bütün
utanclığını başa
düşürdüm, başa
düşürdüm ki, sehv
hereket edirem ve

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>